|
Ο σαράτσης ειδικεύεται στην κατασκευή όλων των
δερμάτινων εξαρτημάτων της σέλας, του σαμαριού, των χαλιναριών κλπ. Τα
εργαλεία του αποτελούνται από ένα μικρό τραπέζι στο οποίο είναι
στερεωμένη μια ξύλινη μέγγενη για τα δέρματα, ένα κοφτερό εργαλείο που
μοιάζει με δρεπάνι, διάφορους κόφτες και ζουμπάδες, τρυπάνια και βελόνες
ραψίματος.
Διαθέτει και αυτός μια καρέκλα που στηρίζει έναν
κύλινδρο από κορμό δένδρου, στον οποίο έχουν συνδέσει το μικρό σιδερένιο
αμόνι του πεταλωτή.
Τα διάφορα μεγέθη και είδη πετάλων και τα ειδικά
καρφιά κατασκευάζονται από τον σιδερά. Ο πεταλωτής τα προσαρμόζει στο
μέγεθος της οπλής του ζώου, αφού τα έχει πυρώσει στην φωτιά. Τα εργαλεία
είναι λιγοστά και απλά: σφυριά, τανάλιες και ειδικοί κόφτες για το
καθάρισμα των οπλών.
Στη μακροχρόνια κατάκτηση της Κρήτης το εμπόριο
στις Επαρχίες ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι ανταλλαγές γίνονταν με είδος,
ακόμα και για την αγορά αιγοπροβάτων ή υποζυγίων. Δικαίωμα στο εμπόριο
είχαν μόνο Ενετοί και στη συνέχεια Τούρκοι, εγκαταστημένοι στα Λιμάνια
των πόλεων της βόρειας Κρήτης. Οι μεσάζοντες ήταν Εβραίοι και Αρμένιοι,
κάτοικοί των πόλεων αυτών. Τα κύρια προϊόντα της ενδοχώρας αποτελούσαν
από τον 15ο αιώνα και ύστερα, το κρασί το λεγόμενο «malvicino» και το
λάδι. Αγρότες και κτηνοτρόφοι έφερναν κάθε πρωί, έξω από τις πόλεις, τα
προϊόντα τους προς πώληση.
Στην Επαρχία κυκλοφορούσε ελάχιστο χρήμα γι’ αυτό στις ανασκαφές ενετικά και τουρκικά νομίσματα είναι εξαιρετικά σπάνια.
Βεβαίως υπήρχαν ζυγαριές διαφόρων τύπων, ογκομετρικά δοχεία και μέτρα, αλλά το βασικό συνάλλαγμα ήταν καρπός και λάδι.
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου