ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ: Άννα Γαλανού και Ηράκλειο δεκαετία 1970

ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ: Άννα Γαλανού και Ηράκλειο δεκαετία 1970: ............ Θυμάμαι τη πόλη του Ηρακλείου εκείνα τα χρόνια, τις μυρωδιές της, τη φασαρία στην αγορά, τα κορναρίσματα από τα αυτοκίνητα...

• "Σύνεργα" ζωγραφικής, παντού!© Γιάννης Μακράκης

• Previous
• Next

Ευθύμης Μοχιανάκης: γκραφιτάς, ζωγράφος, tattoo artist

Τον Ευθύμη τον γνωρίζαμε ως «γκραφιτά» που έχει αφήσει τα έργα και την προσωπική σφραγίδα του σε διάφορες γωνιές της πόλης. Τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να ανεβάζει στη σελίδα του στο facebook τα νέα του έργα, ακουαρέλες και καμβάδες με μεικτές τεχνικές που μας θύμισαν κάτι από Kandinsky, κάτι από Miro, κάτι τόσο οικείο αλλά και τόσο διαφορετικό. Εντυπωσιαστήκαμε! Κι είπαμε να είμαστε οι πρώτοι που θα του κάνουμε συνέντευξη πριν γίνει διάσημος… 

Cretazine Tips

• Τον Ευθύμη μπορείτε να τον βρείτε στη σελίδα του στο facebook ή να επικοινωνήσετε μαζί του στο teaseaa@hotmail.gr Και βέβαια μπορείτε να περάσετε από την έκθεση του που θα ξεκινήσει σε λίγες μέρες. 
• Το Herlin όπου θα φιλοξενηθεί η έκθεση του Ευθύμη βρίσκεται Χάνδακος 71 και πρόκειται να ανοίξει σύντομα τις πόρτες του στο κοινό. Η έκθεση θα διαρκέσει δύο εβδομάδες και οι ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα. 

από την κατηγορία  Πρόσωπα της πόλης

29.11.2013 • Τελευτ. αλλαγή στις 29.11.2013 //  Γράφτηκε από τη Σίσσυ Παπαδογιάννη

Πότε και πώς ξεκίνησες να ζωγραφίζεις;

Ξεκίνησα 16 χρονών -κάνοντας graffiti. Είχα τρέλα με το σπρέι. Όμως ανέκαθεν ζωγράφιζα στο χαρτί. Ήμουν αυτοδίδακτος. Θεωρητικά είμαι αυτοδίδακτος ακόμα και τώρα αν εξαιρέσεις το διάστημα 2011-2012 που πήγα στη σχολή του Χαλαμπαλάκη.

Τι υλικά και τεχνοτροπίες χρησιμοποιείς;

Χρησιμοποιώ πολύ ακουαρέλα, πλαστικά, λάδια, σπρέι και όταν τα συνδυάζω βγαίνει κάτι καλό. Εφαρμόζω τεχνοτροπίες και τεχνικές που έμαθα στη σχολή αλλά κατά τα άλλα αυτοσχεδιάζω.

Νιώθεις περισσότερο ελεύθερος όταν ζωγραφίζεις σε έναν τοίχο από ότι στον καμβά;

Όχι για μένα είναι το ίδιο πράγμα, απλώς μόλις έφτιαξα το στούντιο μου – μου αρέσει η αίσθηση της ελευθερίας καθώς πετάω τα χρώματα χωρίς να νοιάζομαι μη "λερώσω" κάτι

Ποιες είναι οι σημαντικότερες επιρροές σου και ποιο είναι τελικά το είδος ζωγραφικής ή το καλλιτεχνικό ρεύμα που σε εκφράζει;

Πολλά και πολλοί, άλλα συνειδητά και άλλα υποσυνείδητα. Σίγουρα επηρεάστηκα πολύ από τον Γιάννη Χαλαμπαλάκη και την ιδεολογία του.
Δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ ένα συγκεκριμένο «ρεύμα». Ό,τι μου βγει, ανάλογα την ψυχολογία και τη διάθεση. Δεν τρώω κολλήματα, δεν διαχωρίζω την τέχνη στο μυαλό μου. Όταν μου αρέσει ένας πίνακας, απλώς μου αρέσει δεν δίνω σημασία στο ρεύμα.

Όταν ζωγραφίζεις έχεις προαποφασίσει ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;

Προσχέδιο κάνω σχεδόν πάντα, αλλά στη συνέχεια ζωγραφίζω αυθόρμητα, όπως μου βγαίνει στην πορεία. Στους περισσότερους πίνακες μου υπάρχει μια βάση, από κει κι έπειτα ψάχνω την «ατμόσφαιρα», την αρμονία της γραμμής.

Πώς ξέρεις ότι ένα έργο «πέτυχε» και είναι καλό; Και εφόσον μιλάμε για αφηρημένη τέχνη, πότε ξέρεις ότι ένας πίνακας έχει ολοκληρωθεί; 

Όταν δεν έχει υπερβολές. Όταν ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει σου βγάζει «κάτι». Νιώθω ότι ένας πίνακας είναι ολοκληρωμένος όταν υπάρχει ισορροπία χρωμάτων και σχημάτων. Δεν πρέπει να κουράζουν ούτε τα μεν ούτε τα δε κι αυτό είναι κάτι που έρχεται σιγά σιγά.

Με τι άλλη μορφή τέχνης σκέφτεσαι να ασχοληθείς;

Έχω αρχίσει και κάνω τατουάζ. Είναι όμως δύσκολο να έρθει κάποιος και να σου πει «κάνε ένα δικό σου σχέδιο», θα πρέπει να το γουστάρει. Το tattoo έχει άλλες τεχνικές, άλλο υλικό, πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν. Με τραβάει πάντως πολύ αυτή η μορφή τέχνης.

Ο πρώτος που σε εμπιστεύτηκε;

Να’ναι καλά η κοπέλα, μου είπε ότι θα ξανακάνει!

Έχεις σκεφτεί να πας στην Καλών Τεχνών; 

Ποτέ δεν το σκέφτηκα. Ο Χαλαμπαλάκης ήταν αρκετός, πραγματικά.

Νιώθω ότι ένας πίνακας είναι ολοκληρωμένος όταν υπάρχει ισορροπία χρωμάτων και σχημάτων. Δεν πρέπει να κουράζουν ούτε τα μεν ούτε τα δε κι αυτό είναι κάτι που έρχεται σιγά σιγά

Πόσες ώρες τη μέρα ζωγραφίζεις;

Είναι μέρες που δεν πιάνω ούτε μολύβι. Πρέπει να είμαι σε διάθεση, ήρεμος, συγκεντρωμένος. Γενικά πάντως αφιερώνω πολλές ώρες στη ζωγραφική.

Ποιον ζωγράφο θαυμάζεις και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει;

Τελευταία έχω κολλήσει με τον Georges Mathieu ο οποίος δυστυχώς πέθανε πρόσφατα. Αλλά αν με ρωτούσες πριν ένα μήνα θα σου έλεγα κάποιον άλλο. Δεν εφησυχάζω και δεν μένω σταθερός, μου αρέσουν οι εναλλαγές.

Πού μπορεί να δει κανείς τα έργα σου;

Σύντομα θα κάνω την πρώτη μου έκθεση σε έναν νέο χώρο που θα ανοίξει στην πόλη, το Herlin. Θα εκθέσω ακουαρέλες και μεικτά έργα.

Μινωίτισσα η θεά Αθηνά

Oι Κρήτες του βασιλιά Μίνωα είχαν ταξιδέψει ωςτα βάθη της Μικράς Ασίας και είχαν εγκατασταθεί στη Μίλητο. Αλλά μαζί τους φαίνεται ότι πήραν και τη θεά Αθηνά αφού, όπως δείχνουν σύγχρονες ανασκαφές και μελέτες, η προέλευσή της μπορεί να είναι μινωική!

 Τα συμπεράσματα αυτά καταθέτει ο διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα κ. Βολφ-Ντίτριχ Νιμάγερ, ανασκαφέας του ιερού της Αθηνάς στη Μίλητο, λέγοντας: «Η Αθηνά ήταν μία θεότητα τόσο πρώιμη όσο η Εποχή του Χαλκού, πιθανώς μάλιστα είχε μινωική καταγωγή.Φαίνεται ότι η λατρεία της στο ιερό της Μιλήτου εκτείνεται σε μία περίοδο που φθάνει σε διάρκεια περίπου τα 1.200 χρόνια».
Φωτογραφία: Αγαλμα της θεάς Αθηνάς στο αέτωμα της Ακαδημίας Αθηνών. Σύμφωνα με ερευνητές η θεότητα πιθανώς είχε μινωική καταγωγή
Οι ανασκαφές των Γερμανών στη Μίλητο διαρκούν περισσότερο από έναν αιώνα και έφεραν το συγκεκριμένο ιερό στο φως ήδη από το 1904. Πολύ αργότερα όμως, μόλις το 1999, εντοπίστηκε η μινωική χρονολόγησή του. «Στις νέες μας ανασκαφές στον χώρο του ιερού της Αθηνάς βρήκαμε ένα μινωικό ιερό της Νεοανακτορικής περιόδου με σειρά πλίνθινων βωμών, αλλά και λατρευτικά αντικείμενα.Μεταξύ τους υπήρχαν τελετουργικά αγγεία,τμήματα επίχριστων τραπεζών προσφορών,αναθήματα και σπαράγματα τοιχογραφιών» είπε ο κ. Νιμάγερ κατά την ομιλία του με θέμα «Το ιερό της Αθηνάς στη Μίλητο: Η διαχρονικότητα της λατρείας από τη Μινωική στην Αρχαϊκή περίοδο» στο πλαίσιο των σεμιναρίων Μινωικής Αρχαιολογίας στην Αρχαιολογική Εταιρεία.
Ωσότου όμως οι αρχαιολόγοι οδηγηθούν σε αυτό το συμπέρασμα μεσολάβησαν πολλά. Ο ναός είχε αποκαλυφθεί κάτω από τα λείψανα δύο άλλων ναών της Αρχαϊκής εποχής σε ένα ανασκαφικό στρώμα κατοίκησης όπου βρέθηκε κεραμεική που χρονολογήθηκε στη Μυκηναϊκή εποχή. Στη συνέχεια των ανασκαφών (από το 1930 ως το 1968) που περιελάμβαναν την έρευνα αυτών των στρωμάτων αποκαλύφθηκαν τρεις φάσεις της Εποχής του Χαλκού, που συνδυάζονταν μάλιστα με αρχιτεκτονικά λείψανα.
Το επίπεδο της πρώτης φάσης περιελάμβανε μινωική κεραμεική της Νεοανακτορικής περιόδου, ενώ τα επίπεδα της δεύτερης και της τρίτης είχαν μυκηναϊκή κεραμεική. Ο παλαιότερος ναός της Αθηνάς είχε κτισθεί απευθείας επάνω σε μυκηναϊκό οικοδόμημα με πλούσια ευρήματα, το οποίο ονομάστηκε από τους ανασκαφείς «Μέγαρον». Μάλιστα οι τότε ανασκαφείς Βάικερτ, Μάλβιτς και Κλάιμερ ερμήνευσαν το «Μέγαρον» ως ένα λατρευτικό οικοδόμημα πρόδρομο του ιερού της Αθηνάς, θεωρώντας το ως ένδειξη για τη διαχρονικότητα της λατρείας της από η μυκηναϊκή περίοδο. Πέραν αυτών όμως, όπως είπε ο κ. Νιμάγερ, η εύρεση μινωικών καταλοίπων επιβεβαίωσε και την παράδοση σύμφωνα με την οποία οι Κρήτες της εποχής του Μίνωα είχαν εγκατασταθεί στη Μίλητο.
Τη θεωρία αυτή όμως προσπάθησε να ανατρέψει μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 2000, ο Χελντ στο βιβλίο του «Το ιερό της Αθηνάς στη Μίλητο» υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη ιερού της Εποχής του Χαλκού, που να προηγείται δηλαδή του γνωστού ως τότε ιερού της Αθηνάς.
Οπως κατέθεσε όμως ο διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, η δική του ανασκαφική ομάδα είχε ήδη προλάβει να αποκαλύψει το μινωικό ιερό.
Ευρήματα από το ιερό της Αθηνάς στη Μίλητο
«Στη συνέχεια η Μίλητος ήταν μία μυκηναϊκή εγκατάσταση.Αν και τα υστερότερα επίπεδα κατοίκησης της Εποχής του Χαλκού και εκείνα της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου ήταν πολύ κατεστραμμένα από οικοδομικές δραστηριότητες της Ρωμαϊκής περιόδου, εν τούτοις υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για να υποστηρίξουν ότι οι Μυκηναίοι ανανέωσαν τη λατρεία,η οποία συνεχίσθηκε διαχρονικά ως το 490 π.Χ.,όταν το ιερό καταστράφηκε από τους Πέρσες» καταλήγει ο κ. Νιμάγερ.
Πηγή: tovima.gr

GIORGOS LEKKAS CHEF: Σταμναγκάθι τουρσί

GIORGOS LEKKAS CHEF: Σταμναγκάθι τουρσί: Σταμναγκάθι τουρσί Σταμναγκάθι τουρσί Υλικά 1 ½ κιλό σταμναγκάθι πλυμένο και καθαρισμένο Για την άλμη 2 λίτρα νερό...

Κορυφαίος Έλληνας γενετιστής ανατρέπει τις θεωρίες του Έβανς για την καταγωγή των Μινωϊτών

Κορυφαίος Έλληνας γενετιστής ανατρέπει τις θεωρίες του Έβανς για την καταγωγή των Μινωϊτών

Tsekouratoi | 11:33 π.μ.

Το παγκόσμιο ενδιαφέρον προσελκύει η μελέτη του σπουδαίου γενετιστή Γιώργου Σταματογιαννόπουλου που ανατρέπει τα δεδομένα σε ότι αφορά την καταγωγή των Μινωιτών.

Σε αντίθεση με τα μέχρι στιγμής δεδομένα που ήθελαν τους Μινωίτες να κατάγονται από Αιγύπτιους, Λίβυους ή άλλους πληθυσμούς της Αφρικής, η νέα αυτή μελέτη αποδεικνύει ότι το DNA των Μινωιτών  ταυτίζεται με αυτό κατοίκων της Νοτίου και της Βορειοδυτικής Ευρώπης.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο ΝeaKriti η μελέτη του Δρ. Σταματογιαννόπουλου που κάνει ήδη το γύρο του κόσμου μέσω του διάσημου επιστημονικού περιοδικού «Ναture» το οποίο δημοσιεύει τα αποτελέσματα της έρευνας στο


άρθρο του με τίτλο «Ευρωπαϊκός ο πληθυσμός στην Κρήτη της Μινωικής εποχής του Χαλκού» δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι οι αρχαίοι κάτοικοι του νησιού ήταν απόγονοι Νεολιθικών Ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Οπως ανέφερε ο σπουδαίος γενετιστής μιλώντας στο «Κρήτη TV», «κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας βρήκαμε ότι οι Μινωίτες αυτοί (σ.σ. των οποίων εξέτασαν το DNA) δεν είχαν καμία σχέση με Αιγύπτιους, Λίβυους ή άλλους από την Αφρική. Αντίθετα είχαν ταύτιση με κατοίκους της Νοτίου Ευρώπης, της Βορειοδυτικής Ευρώπης και πηγαίνοντας άλλα 5000 χρόνια πίσω με τον Νεολιθικό τύπο που ξεκινώντας από τα βάθη της Μεσοποταμίας, έφτασε Καππαδοκία, Μικρά Ασία και από εκεί ένας κλάδος του κινήθηκε προς την Ευρώπη βόρεια και ένας άλλος περνώντας από τα νησιά κατέληξε στη Κρήτη . Αυτό όμως φτάνει μέχρι σήμερα με το μιτοχονδριακό DNA να ταυτίζεται απόλυτα με τους σημερινούς κατοίκους του Οροπεδίου Λασιθίου».

Στην επίσημη ανακοίνωση που δημοσίευει και το περιοδικό «Nature» αναφέρεται ότι ομάδα Ελλήνων και Αμερικανών ερευνητών χρησιμοποιώντας ανάλυση μιτοχονδριακού DNA από Μινωικούς σκελετούς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο Μινωικός πολιτισμός αναπτύχθηκε από αυτόχθονες κατοίκους της Κρήτης κατά την Εποχή του Χαλκού, οι οποίοι ήταν απόγονοι των πρώτων ανθρώπων που αποίκισαν το νησί, 9.000 χρόνια περίπου πριν από σήμερα».
«Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι το μιτοχονδριακό DNA των Μινωιτών δεν έχει ομοιότητες με τους Αιγύπτιους, Λίβυους και άλλους Αφρικανικούς πληθυσμούς. Αντίθετα, οι Μινωίτες έχουν μεγάλη γενετική ομοιότητα με τους σύγχρονους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Μάλιστα, η ανάλυση έδειξε υψηλό ποσοστό συγγένειας των Μινωιτών με τον σύγχρονο πληθυσμό της Κρήτης αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα» αναφέρεται στη συνέχεια της ανακοίνωσης.
Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι το μιτοχονδριακό DNA των Μινωιτών δεν έχει ομοιότητες με τους Αιγύπτιους, Λίβυους και άλλους Αφρικανικούς πληθυσμούς. Αντίθετα, οι Μινωίτες έχουν μεγάλη γενετική ομοιότητα με τους σύγχρονους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Μάλιστα, η ανάλυση έδειξε υψηλό ποσοστό συγγένειας των Μινωιτών με τον σύγχρονο πληθυσμό της Κρήτης αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Mε ποια μέθοδο έγινε η έρευνα
Οι επιστήμονες στην έρευνά τους πήραν δείγμα DNA από τα δόντια 37 σκελετών Μινωιτών που βρέθηκαν σε μια σπηλιά στο οροπέδιο του Λασιθίου στην Κρήτη, το οποίο συνέκριναν με αυτό 135 σύγχρονων και αρχαίων ανθρώπινων πληθυσμών και συνολικά με το DNA 14.000 ατόμων.
Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τη μέθοδο του μιτοχονδριακού DNA, που αποτελεί ένα εργαλείο για τη μελέτη της μητρικής καταγωγής ενός ατόμου.

Τα μιτοχόνδρια είναι οργανίδια των ευκαρυωτικών κυττάρων και αποτελούν το βασικό σημείο παραγωγής ενέργειας στο κύτταρο. Περιέχουν το δικό τους DNA, το οποίο είναι διαφορετικό από το DNA των χρωμοσωμάτων που βρίσκεται μέσα στον πυρήνα του κυττάρου. Τα μιτοχόνδρια της μητέρας βρίσκονται μέσα στα ωάριά της και μεταβιβάζονται στα παιδιά της. Τα σπερματοζωάρια δεν περιέχουν μιτοχόνδρια. Ετσι όλα τα μιτοχόνδρια που έχει ο καθένας από εμάς έχουν κληρονομηθεί από τη μητέρα μας.
Ελληνας Γενετιστής επικεφαλής της έρευνας
Το επιστημονικό επίτευγμα φέρει τη σφραγίδα ενός κορυφαίου επιστήμονα στον τομέα του παγκοσμίως, καθηγητή Ιατρικής και Γενετικής και διευθυντή του Ιατρικού Κέντρου Markey Molecular στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, του Δρ Γεώργιου Σταματογιαννόπουλου, που κατάγεται από την Μάνη.

Τι υποστήριζε ο Αρθουρ Εβανς για την καταγωγή των Μινωιτών
Ο πολιτισμο της αρχαίας Κρήτης ονομάστηκε «Μινωικός» για πρώτη φορά στις αρχές του 20ου αιώνα, από τον Βρετανό Αρχαιολόγο Αρθουρ Εβανς, ο οποίος βασιζόμενος στις φαινομενικές ομοιότητες ανάμεσα στα αρχαιολογικά ευρήματα της Μινωικής περιόδου και αυτά της Αιγύπτου και της Λιβύης, πρότεινε ότι οι ιδρυτές του Μινωικού πολιτισμού ήταν μετανάστες από την Βόρεια Αφρική.

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΑ!

Πηγή: Κορυφαίος Έλληνας γενετιστής ανατρέπει τις θεωρίες του Έβανς για την καταγωγή των Μινωϊτών ~ Τσεκουρατοι | Tsekouratoi

Αποκαλύφθηκε η πιο πρώιμη πόλη στην Κρήτη μετά τη μινωική εποχή

Η πρωιμότερη πόλη της Κρήτης, μετά τη μινωική εποχή, αποκαλύπτεται από την ανασκαφή που φωτίζει «την εποχή της σιωπής» και βρίσκεται σε εξέλιξη στον Αζοριά από την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή.

Ο Αζοριάς είναι το όνομα ενός ευδιάκριτου, στρογγυλευμένου, δίκορφου λόφου που δεσπόζει στον κόλπο του Μεραμπέλλου, ανατολικά του χωριού Καβούσι. Πρόκειται για στρατηγική θέση σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από τη θάλασσα, πάνω στο φυσικό πέρασμα από την πεδιάδα του βόρειου τμήματος του Ισθμού της Ιεράπετρας στις κοιλάδες που δημιουργούν τα βουνά Καψά και Παπούρα του ορεινού όγκου της Θρυπτής.
Ο Αζοριάς συνδέεται, φυσικά, με τους σημαντικούς παράκτιους και εσωτερικούς εμπορικούς και επικοινωνιακούς δρόμους, καταλαμβάνοντας στρατηγική θέση στη βόρεια άκρη του Ισθμού της Ιεράπετρας, πραγματικός «διάδρομος» μεταξύ Αιγαίου και Μεσογείου.
6ος π.Χ. αιώνας
Η ανασκαφική έρευνα στον Αζοριά ξεκίνησε με κύριο στόχο τη διεύρυνση της φύσης της αρχαϊκής εγκατάστασης στην Κρήτη, εστιάζοντας σε μια σημαντική περίοδο πολιτισμικής αλλαγής, γύρω περίπου στον 6ο π.Χ. αιώνα, που θεωρείται κρίσιμο χρονολογικό κενό, πραγματική «περίοδος σιωπής» ή ακόμη μια δεύτερη «σκοτεινή περίοδος».
Η περιοχή δεσπόζει στην πεδιάδα του Καβουσίου, την οποία κάποιοι μελετητές έχουν συνδέσει με τα εδάφη της «Λάρισα» που αναφέρει ο Στράβωνας (ΙΧ 5.19), πόλη που εγκαταλείφθηκε σε άγνωστη χρονική στιγμή στο πλαίσιο του συνοικισμού της Ιεράπετρας. Αν και ο Στράβωνας είναι, προφανώς, πολύ νεότερη και χρονολογικά ασαφής πηγή για αυτήν την πολιτική ένωση, η τοπογραφία της πεδιάδας του Καβουσίου - ως ευδιάκριτα χωριστή τοπογραφική επέκταση της πεδιάδας του Ισθμού - έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον ακριβώς επειδή ο αρχαίος γεωγράφος υπογράμμισε ότι η πεδιάδα κάτω από την εγκαταλειμμένη πόλη στην εποχή του ονομαζόταν ακόμα «Λαρισία». Φυσικά πολλές διαφορετικές θέσεις έχουν προταθεί για ταύτιση με την αρχαία Λάρισα (όπως οι σύγχρονες θέσεις Κεντρί, Ανατολή και Βαϊνιά).
Επεκτατικές αξιώσεις
Διακόσια χρόνια μετά την εγκατάλειψή του, ο Αζοριάς ξανακατοικήθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα μέσα στον 3ο αι. π.Χ. Η νέα αυτή εγκατάσταση φαίνεται ότι περιοριζόταν στην κορυφή της νότιας Ακρόπολης, αν και υπάρχουν στοιχεία μερικής επαναχρησιμοποίησης των αρχαϊκών ερειπίων του νοτιοανατολικού κτηρίου, ως αποθέτη απορριμμάτων και πρόχειρων κατασκευών.
Ο 3ος αι. π.Χ. είναι κρίσιμη περίοδος διακρατικών ανταγωνισμών με πρωταγωνιστές στην περιοχή τη Λατώ και την Ιεράπυτνα, που προέβαλαν εδαφικές αξιώσεις. Το βόρειο τμήμα του Ισθμού της Ιεράπετρας, η πεδιάδα του Καβουσίου και ο λιμένας του Θόλου μπορεί να είχαν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τις επεκτατικές αξιώσεις της Ιεράπυτνας απέναντι στη Λατώ και στο ενδιαφέρον της για τον έλεγχο τόσο των βοσκοτόπων όσο και των λιμενικών εγκαταστάσεων κατά μήκος της ορεινής ενδοχώρας του Ίστρου και της Ολέρου.
Μια ελληνιστική φρουρά στον Αζοριά, που βρίσκεται στο στρατηγικής σημασίας σταυροδρόμι μεταξύ του Ισθμού και των βουνών της δυτικής Σητείας, των ακτών του βορρά και του νότου, θα μπορούσε να προστατεύει ή να εποπτεύει τα συμφέροντα της Ιεράπυτνας στα βόρεια παράλια - την ανατολική άκρη των αμφισβητούμενων εδαφικών αξιώσεων, που δεν επιλύθηκαν παρά μόνο με τις διακρατικές συνθήκες του 2ου αι. π.Χ.
Γενικότερα, ο Αζοριάς θεωρείται μια θέση ευρύτερου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, δεδομένου ότι έχει διαπιστωθεί η διαρκής κατοίκησή του από την Ύστερη Νεολιθική περίοδο, στην εποχή του Χαλκού και την εποχή του Σιδήρου, έως τον 5ο π.Χ. αιώνα.
Στο φως πολλά μυστικά
Η πρώτη συστηματική ανασκαφή ξεκίνησε από το 2002 έως το 2006, υπό τη διεύθυνση των Λευτέρη Χατζόπουλου (Donald Haggis) και Margaret Mook από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας των ΗΠΑ, με άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού και υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της ΚΔ' Εφορίας Αρχαιοτήτων και του Ινστιτούτου για την Προϊστορία του Αιγαίου στην Ανατολική Κρήτη.
Τα επόμενα χρόνια, από το 2006 έως το 2012, ήταν η περίοδος της μελέτης, δημοσίευσης και συντήρησης. Φέτος ξεκίνησε η δεύτερη φάση ανασκαφής που θα διαρκέσει πέντε χρόνια (2013 - 2017). Στην ανασκαφή συμμετέχουν εκτός από είκοσι αρχαιολόγους με βοηθούς, πενήντα εθελοντές φοιτητές αρχαιολογίας από Αμερική, Αυστραλία, Σκοτία, Αγγλία και Γαλλία, 16 εργάτες και 4 γυναίκες για την πλύση των οστράκων.
Ο διευθυντής της ανασκαφής, αρχαιολόγος Λευτέρης Χατζόπουλος μίλησε για την φετινή ανασκαφή η οποία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. «Φέτος κάναμε στρωματογραφικές τομές για να αποκαλύψουμε τις πρώιμες φάσεις του οικισμού και την εξέλιξη της πόλεως.
Ψάχνουμε και διερευνούμε πώς ήταν η μετάβαση από τον οικισμό της Εποχής του Σιδήρου μέχρι την Αρχαϊκή Εποχή και να κατανοήσουμε το μέγεθος της αλλαγής. Σε τομές που ανοίξαμε φέτος φαίνονται τα εντυπωσιακά θεμέλια της Αρχαϊκής Εποχής. Μας κάνει εντύπωση το μέγεθος της εργασίας της Αρχαϊκής Εποχής και οι αλλαγές που έχουν γίνει από την εποχή του Σιδήρου».
Τα ευρήματα
«Από τα σημαντικά ευρήματα της φετινής ανασκαφής είναι μία μεγάλη πήλινη βάση κρατήρα και ένα μαρμάρινο αρχαϊκό περιρραντήριο από μάρμαρα του Αιγαίου ή από την Αττική. Τα περιρραντήρια ήταν μαρμάρινες λεκάνες με νερό, στημένες κοντά στους βωμούς και χρησίμευαν στον τελετουργικό καθαρμό των πιστών και το ράντισμα των θυμάτων (όπως ο σημερινός αγιασμός).
Σε μεγάλο δωμάτιο με αγγεία αποκαλύφθηκε καμίνι αγγειοπλαστικής που χρονολογείται στις αρχές του 7ου αιώνα. Από τη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης αποκαλύψαμε 4 δωμάτια από ένα μεγάλο δημόσιο κτήριο ή ένα μεγάλο σπίτι. Δεν έχουμε μελετήσει ακόμα τα ευρήματα».
Η ιστορία της έρευνας στον Αζοριά
Η τρέχουσα έρευνα στον Αζοριά έχει τις ρίζες της στην εκτεταμένη επιφανειακή έρευνα που διεξήχθη στην περιοχή του Καβουσίου από τον αρχαιολόγο Λευτέρη Χατζόπουλο (Donald Haggis) μεταξύ του 1989 και του 1992. Η επιφανειακή έρευνα κατέδειξε διασπορά μικρών εγκαταστάσεων της πρώιμης Εποχής του Σιδήρου (περίπου 1200-700 π.Χ.) στην ευρύτερη περιοχή του Αζοριά. Η εγκατάλειψη αυτών των οικισμών φαίνεται να συμπίπτει με μια μεγάλη ανάπτυξη της εγκατάστασης στον Αζοριά, η έκταση της οποίας υπολογίζεται σε περίπου 150 στρέμματα κατά τον 7ο - 5ο αι. π.Χ.
Η θέση είχε αρχικά ερευνηθεί από την Αμερικανίδα αρχαιολόγο Ηarriet Boyd το 1900, η οποία είχε ξεκινήσει εκτεταμένες αρχαιολογικές έρευνες στην ανατολική Κρήτη, υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, ανασκάπτοντας έναν αριθμό αρχαίων θέσεων στο Καβούσι.
Παρόλο που ο Αζοριάς έγινε γρήγορα γνωστός ως μεγάλο αστικό κέντρο που γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη κατά την αρχαϊκή περίοδο, από τις πρόσφατες ανασκαφές προέκυψαν νέα στοιχεία για πρωιμότερες φάσεις και δραστηριότητες. Για παράδειγμα, αποκαλύφθηκαν κατάλοιπα οικισμού της τελικής Νεολιθικής, καθώς και σποραδικές ενδείξεις (επιφανειακά όστρακα ή τυχαία ευρήματα) για την ύστερη Προανακτορική (ΠM III-MM IA) και τη Νεοανακτορική περίοδο.
Δημόσιοι χώροι
Οι δημόσιοι χώροι στο κέντρο της αρχαϊκής πόλης περιλαμβάνουν:
Ένα συγκρότημα που ονομάστηκε "Ανδρείον", αποτελούμενο από αποθηκευτικούς χώρους και τρεις κουζίνες, οι οποίες συνδέονται μέσω ενός πρόπυλου και ενός προθαλάμου με μια τραπεζαρία, και εσωτερικά δωμάτια που χρησιμοποιούνταν για σπονδές και προσφορές.
Στα ευρήματα από το συγκρότημα περιλαμβάνονται επίσης οβελοί, θραύσματα σιδερένιων όπλων, τμήματα ασπίδας και τμήματα χάλκινου κρητικού κράνους, που ανήκει σε τύπο γνωστό ήδη από το Αφρατί και τον Πρινιά.
Το Μνημειακό Δημόσιο Κτήριο (το λεγόμενο Πρυτανείο) που ήταν προφανώς μια πρώιμη αίθουσα τελετών ή συμποσίων, με αναβαθμούς για καθίσματα και ένα βοηθητικό κτήριο εξοπλισμένο για αποθήκευση για την προετοιμασία τροφής.
Ακριβώς στο βόρειο τοίχο του Μνημειακού Δημόσιου Κτηρίου, υπάρχει διμερές ιερό της ύστερης αρχαϊκής εποχής. Είναι κατασκευασμένο πάνω σε ένα πόδιο και είναι προσιτό μέσω εισόδου με κλίμακα στα δυτικά. Το νότιο δωμάτιο έχει κεντρική πετρόκτιστη εξέδρα ή ένα βωμό και μια εστία.
Διασκορπισμένα πάνω και γύρω από το βωμό βρέθηκαν δύο μικροσκοπικοί σκύφοι, ένα μικροσκοπικό χάλκινο κύπελλο, τρεις ραβδωτές βάσεις και 14 πήλινα αντικείμενα.
Τα ειδώλια
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν δύο κυλινδρικά τροχήλατα ειδώλια, δύο δαιδαλικά ειδώλια, μια δαιδαλική πινακίδα φτιαγμένη με μήτρα, ένα ζωόμορφο ειδώλιο και τέσσερα χονδροειδή χειροποίητα γεωμετρικά ειδώλια. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα ανθρωπόμορφα ειδώλια είναι γυναικεία. Στα ευρήματα από το δωμάτιο περιλαμβάνονται επίσης μια χάντρα γυαλιού, ένα υφαντικό βάρος (σφονδύλι), ένα κομμάτι διπλωμένου χάλκινου ελάσματος και διάφορα θαλάσσια κοχύλια.
Αποκαλύφθηκαν, επίσης, ένας χαυλιόδοντας κάπρου και ένα θραύσμα κρανίου. Ο γειτονικός αποθηκευτικός χώρος, στα βόρεια, έδωσε ποικίλη κεραμική του τέλους του 6ου και των αρχών του 5ου αι. π.Χ. Ενδιαφέρον εύρημα, τέλος, ήταν ένας γεωμετρικός κρατήρας.
Οικιακή χρήση
Οι αρχαϊκές οικίες, που έχουν αποκαλυφθεί σε έξι σημεία του χώρου, δείχνουν μια στενή και ομόκεντρη τοποθέτησή τους σε συνάφεια με τις δημόσιες κατασκευές στην κορυφή της νότιας Ακρόπολης και με τάσεις επέκτασης και στη βόρεια Ακρόπολη.
Οι οικίες στον Αζοριά αντιπροσωπεύουν ενδιαφέρουσες παραλλαγές στο σχέδιο. Στα περισσότερα παραδείγματα ο αποθηκευτικός χώρος γειτονεύει άμεσα με την κύρια αίθουσα, ενώ η κουζίνα είναι ξεχωριστή κατασκευή, μερικές φορές ακανόνιστου σχήματος και προσβάσιμη από το κύριο κτίσμα μέσω ενός προαυλίου.
Από πλευράς ευρημάτων συνήθως οι κύριες αίθουσες αποδίδουν κύλικες, σκύφους, υδρίες και αμφορείς, καθώς επίσης και μικρούς διακοσμημένους πίθους, ενώ οι αποθήκες φαίνεται ότι λειτουργούσαν ως κελάρια, που περιείχαν τον εξοπλισμό για την πόση και το φαγητό. Ωστόσο, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα αποτελεί η αποθήκευση τροφίμων σε μεγάλους πίθους.
Στις κουζίνες υπάρχουν πάγκοι εργασίας, ενώ βρίσκουμε και σύνολα λίθινων εργαλείων και άλλον οικιακό εξοπλισμό, όπως τρίφτες τυριών, καθώς και πλούσια σειρά αγγείων για αποθήκευση, το μαγείρεμα και την κατανάλωση της τροφής.
Τα υπολείμματα τροφών είναι ποικίλα και συμπεριλαμβάνουν ελιές, σταφύλια, σιτάρι, αμύγδαλα, διάφορα δημητριακά και όσπρια, ενώ στα ζωικά υπολείμματα συγκαταλέγεται ο χοίρος, το πρόβατο, η αίγα και σημαντική ποσότητα ψαριών. Στα ευρήματα, τέλος, συγκαταλέγονται γεωργικά εργαλεία και αναθηματικά πλακίδια.
Επίσης, έχει αποκαλυφθεί ελαιοτριβείο αρχαϊκής περιόδου με μικρή αποθήκη με δύο μικρούς μυλόλιθους. Στη νοτιοδυτική πλαγιά του Αζοριά ανασκάφηκε μικρός θολωτός τάφος το 2006 που αποτελεί τμήμα των καταλοίπων της πρώιμης Εποχής του Σιδήρου.
Πηγή: Νέα Κρήτη

Τα Μυστήρια της Κρήτης - Έναν από τους ισχυρότερους Τόπους Δύναμης του πλανήτη.

Οι χάρτες των μυστικών παραδόσεων την χαρακτηρίζουν ως έναν από τους ισχυρότερους Τόπους Δύναμης του πλανήτη. Τα μυστήρια της Κρήτης είναι πολλά. Κάποια από αυτά είναι αποτυπωμένα στην αρχιτεκτονική της Κνωσσού!

Η Κρήτη θεωρείται από πολλούς μελετητές ξεχωριστή ήπειρος! Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια εντελώς ιδιαίτερη περιοχή. Είναι κυριολεκτικά τυλιγμένη με μια ισχυρή αύρα, ένα είδος αιθερικού μανδύα. Αυτή, μάλιστα, ήταν μια ιδιαίτερα διαδεδομένη άποψη μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Θεοσοφικής Εταιρίας. Σύμφωνα με τις σχετικές παραδόσεις πάνω από την Κρήτη υπάρχει ο αιθερικός Ναός της Αλήθειας. Άσχετα αν κάποιος υιοθετεί ή όχι αυτές τις απόψεις, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες μεταφυσικές γνώσεις για να αισθανθεί το ενεργειακό πεδίο της περιοχής αυτής. Αυτό το ιδιαίτερο «κάτι» που αποπνέει ο χώρος είναι γνωστό εδώ και αιώνες, εφόσον σε πολλά μυστικιστικά συγγράμματα η Κρήτη χαρακτηρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους τόπους δύναμης του πλανήτη. Σε αυτούς του τόπους, σύμφωνα με τις εσωτερικές παραδόσεις, υπάρχει έντονη συσσώρευση ενέργειας που όχι μόνο αναζωογονεί το σώμα αλλά και διευκολύνει το «άνοιγμα» της συνείδησης προς τις υπερβατικές σφαίρες. Τα εκστατικά οράματα, οι υπερκόσμιες εμπειρίες, η επικοινωνία με το χώρο του υπερβατικού διευκολύνονται και εκδηλώνονται συχνότερα στους Τόπους Δύναμης. Μυστικιστές χαρτογράφοι έχουν αποτυπώσει, πριν από αιώνες, τους σημαντικότερους από αυτούς σε όλη τη Γη, και ανάμεσά τους η Δήλος, οι Δελφοί και η Κρήτη κατέχουν ιδιαίτερη και μάλιστα, κομβική θέση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που η γέννηση του Δία του πρώτου τη τάξη θεού των αρχαίων Ελλήνων, τοποθετείται στην Κρήτη.
Οι συζητήσεις και οι θεωρίες για την παρουσία μιας ειδικής δύναμης σε ορισμένες περιοχές της Γης θα περιοριζόταν ίσως στο χώρο της δοξασίας και του μύθου εάν δεν έβρισκαν επιβεβαίωση και από το χώρο της επιστήμης. Τελικά, η ανακάλυψη των περίφημων γραμμών Λέϊ και των Τελουρικών Ρευμάτων που σαν ρυάκια ηλεκτρομαγνητισμού διατρέχουν τον πλανήτη και διασταυρώνονται σε ορισμένα κομβικά σημεία, ήταν μια επαλήθευση των ιστοριών για Τόπους Δύναμης.
Η Σπηλιά που Πετάει Φωτιές
Οι απανταχού πνευματικοί αναζητητές ξεκινούν από τις τέσσερις άκρες της Γης για να έρθουν και στην Ελλάδα αναζητώντας αυτή ακριβώς την ευεργετική ενεργειακή φόρτιση και τις υψηλές συχνότητες δονήσεων της ελληνικής γης. Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε, μάλιστα, ένας ειδικός κλάδος τουρισμού που έχει ως στόχο όχι μόνο τα αρχαιολογικά αξιοθέατα αλλά και τη δυναμοποίηση σώματος και νου στις περιοχές υψηλής ενέργειας. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα που προέρχεται από σχετική διαφήμιση στις σελίδες αμερικάνικου περιοδικού που προτρέπει τους Νεοϋρκέζους:
«επισκεφθείτε την Μαγική Κρήτη. Είναι το ιδανικό μέρος για ενεργειακή φόρτιση. Ιστορικά, αυτό το νησί είναι ένας από τους ισχυρότερους ιερούς τόπους και η ειδική ενέργειά του απορρέει από τον μυστικιστικό μινωικό πολιτισμό. Στο Ιδαίο Άντρο, νιώθει κανείς έντονα πως βρίσκεται σε ένα φυσικό ναό. Μπαίνοντας σε αυτή τη σπηλιά είναι σαν να εισχωρείς στον ίδιο τον εσωτερικό κόσμο σου γι αυτό και δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος Έλληνας μύστης, ο Πυθαγόρας, μυήθηκε εδώ. Όσο για την Κνωσσό, όπου βρισκόταν το ανάκτορο του Μίνωα και ο Λαβύρινθος με τον μυθικό Μινώταυρο, είναι μέχρι σήμερα το ενεργειακό πεδίο των δονήσεων που εκπέμπει αυτός ο χώρος .»
Ίσως, τελικά, να μην είναι καθόλου αυθαίρετες αυτές οι περιγραφές. Η Κρήτη είναι όντως ένας «μαγικός» τόπος όπου εκδηλώνονται ασυνήθιστα και περίεργα φαινόμενα. Όπως λ. χ. οι περίφημοι Δροσουλίτες του Φραγκοκάστελου, οι πολεμιστές – φαντάσματα, που σύμφωνα με την παράδοση εφορμούν έφιπποι μέσα στην πρωινή ομίχλη την ώρα της αυγής κατά το τέλος Μαίου. Το φαινόμενο αυτό έχει καταγραφεί και σχολιαστεί από τη διεθνή βιβλιογραφία. Αλλά υπάρχουν ακόμα πιο παράξενες αιθερικές εμφανίσεις: καμηλιέρηδες, βεδουίνοι και σκηνές της ερήμου που εμφανίζονται ξαφνικά σαν άϋλες εικόνες σε μια εξίσου άϋλη οθόνη. Σχετικές μαρτυρίες υπάρχουν από την εποχή της αρχαιότητας. Σύμφωνα με μια επιστημονική άποψη αυτές οι εικόνες δεν είναι κάτι υπερφυσικό αλλά αληθινές σκηνές της καθημερινότητας που «έρχονται» από τη βόρειο Αφρική χάρις σε κάποια ηλεκτρομαγνητικά πεδία, γνωστά ως κυματοδηγοί Ε.
Τα παράξενα μυστικά που κρύβει η Κρήτη φαίνεται πως είναι ανεξάντλητα και πως όντως υπάρχει ένα παράξενο αιθερικό πεδίο που περιβάλλει το νησί. Η μύηση του Πυθαγόρα στα περίφημα Κρητικά Μυστήρια αποδεικνύει τη σπουδαιότητά τους. Τα ίδια τα κρητικά θρησκευτικά σύμβολα έχουν ένα βαθύ συμβολικό χαρακτήρα. Η γέννηση του Δία σε μια βαθιά σπηλιά, ψηλά στα κρητικά βουνά, οι μυστηριώδεις Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Κορύβαντες, οι Κουρήτες που κατείχαν τη δύναμη της μαντείας και της μαγείας και η παράξενη φωτιά που ξεπεταγόταν από το σπήλαιο της γέννησης του βασιλιά των θεών. Όλα αποτελούν μέρη μιας μυητικής ιστορίας που με κωδικό τρόπο αφηγείται μέρη από την ίδια τη μυστική ιστορία του ανθρώπινου γένους. Πράγματι, εκεί στην Κρήτη, όπου φιλοξενείται ο μεγαλύτερος αριθμός βοτάνων και αγριολούλουδων της Ευρώπης υπάρχουν πολλά μυστήρια όπως το μέγα αίνιγμα του δίσκου της Φαιστού.
Αρχαία Ρομπότ και Υψηλή Ραπτική
Σύγχρονοι μελετητές αλλά και αρχαίοι συγγραφείς υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός εξαιρετικά εξελιγμένου πολιτισμού στην Κρήτη, πριν από την εποχή του Κατακλυσμού. Οι Μινωίτες ναυτικοί διέπλευσαν τη Μεσόγειο, μεταδίδοντας τον πολιτισμό τους στην Αίγυπτο και στη Μικρά Ασία απ΄όπου πέρασαν στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας, ενώ υποστηρίζεται επίσης πως έφτασαν ως και στον Ινδικό και τον Ατλαντικό ωκεανό και στις χώρες που βρέχονται από αυτούς. Ο κατακλυσμός κατέστρεψε αυτό τον εξαιρετικό πολιτισμό που αναγεννήθηκε πριν από 5000 χρόνια για να καταστραφεί οριστικά από τη φωτιά, τους σεισμούς, την τέφρα και τα παλιρροϊκά κύματα που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1400 π.Χ.
Μια αχλύ μυστηρίου τυλίγει τις πραγματικές συνθήκες της καταστροφής. Τα αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και η θέση στην οποία βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα κάνει τους ειδικούς να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως ό,τι κι αν ήταν η αιτία της καταστροφής ήταν πάντως ξαφνικό και αναπάντεχο έτσι που οι δραστηριότητες των ανθρώπων, οι θυσίες και οι τελετουργίες κόπηκαν στη μέση.
Όμως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκτιμηθεί το μέγεθος ενός πολιτισμού. Η.. μόδα είναι ένας από αυτούς. Τα ρούχα που φορούν οι Μινωίτισσες στις τοιχογραφίες ή στα αγάλματα δείχνουν όχι μόνο υψηλή αισθητική αλλά και τέχνη. Δεν πρόκειται για μεγάλα κομμάτια από ύφασμα που τυλίγονται και προσαρμόζονται γύρω από το σώμα με πόρπες όπως στην περίοδο της κλασσικής Ελλάδας, αλλά για ρούχα με περίτεχνα κεντήματα, ζιπ κιλότ (!), φούστες με επάλληλα ραμμένα υφάσματα, λεπτοδουλεμένα μανίκια και κεντημένες μπορντούρες που αποδεικνύουν την ύπαρξη μοδιστρικής. Και βέβαια απαιτήσεις... υψηλής ραπτικής αποκτά μόνον ένας εξελιγμένος πολιτισμός. Συνεπώς οι Μινωίτες βρίσκονταν σε πραγματικά υψηλά πολιτισμικά επίπεδα.
Αυτός, λοιπόν, ο πολιτισμός φαίνεται πως κατείχε στο απώτατο παρελθόν μυστικά και γνώσεις που θα μπορούσαν να παραλληλιστούν μόνο με αυτά της διαστημικής εποχής μας. Ο Τάλως ήταν ένα από αυτά. Γι αυτόν τον γιγάντιο χάλκινο φύλακα της Κρήτης που τη διέτρεχε απ' άκρου σ' άκρον τρεις φορές τη μέρα, ο ιστορικός ερευνητής και μέλος της Εταιρίας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, Χρήστος Λάζος, δεν διστάζει να δώσει τον χαρακτηρισμό «ρομπότ»! Στο βιβλίο του Μηχανική και Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα» αναφέρει πως όλες οι προδιαγραφές του μύθου για τον Τάλω είναι προδιαγραφές ενός υπερφυσικού ρομπότ ή ανδροειδούς, εφόσον έχει μεγάλη ταχύτητα, τεράστια δύναμη εκτόξευσης βαρών και ...υγρά μπαταρίας.
Η Αλληγορική Σημασία της Κνωσσού
Η αλήθεια είναι πως ο Μινωικός πολτισμός κρύβει ακόμα και στα ερείπιά του υψηλές γνώσεις. Στην Κνωσό λ.χ. ο μαθηματικός Στέλιος Πετράκης διαπίστωσε πως οι διάδρομοι είναι με εξαιρετική ακρίβεια προσανατολισμένοι προς τον μαγνητικό βορρά. Ο ίδιος ο θρόνος του Μίνωα, στην Αίθουσα του Θρόνου, αποκαλύπτει στα μάτια εκείνων με αυξημένη παρατηρητικότητα ένα μυστηριώδες σύμβολο σαν διπλό Έψιλον. Έτσι η περιπλάνηση στο μινωικό ανάκτορο μπορεί ακόμα και σήμερα να είναι μια πραγματικά μυητική διαδικασία για όποιους ξέρουν πώς να «κινηθούν» στο χώρο. Ιδού λοιπόν τι αποκαλύπτει αυτή η διαδρομή:
Η επίσημη είσοδος ήταν η Δυτική. Πράγματι τη Δυτική Αυλή του ανακτόρου τη διασχίζουν δρομίσκοι με υπερυψωμένες πλάκες σε σχέση με το υπόλοιπο πλακόστρωτο. Αυτοί είναι οι «Πομπικοί Δρόμοι» όπου πορεύονταν οι μετέχοντες στις ιεροπραξίες. Η πορεία τους, συνεπώς, ήταν προκαθορισμένη . Δύο είναι οι Πομπικοί Δρόμοι. Ο ένας οδηγεί στο Θέατρο, βόρεια, και ο άλλος στο Ανάκτορο, δυτικά. Λίγο πριν την κεντρική είσοδο του Ανακτόρου ο δυτικός Πομπικός Δρόμος συναντιέται με έναν άλλο που έρχεται από το βορρά. Εδώ λοιπόν ο Βορράς συναντά τη Δύση. Έτσι ενοποιούνται εκείνοι που έρχονται από τον Βορρά κι εκείνοι που έρχονται από τη Δύση και ακολουθούν πλέον, κοινή πορεία. Πίσω από την πρόσοψη του Ανακτόρου ήταν οι Αποθήκες και μπροστά ο Βωμός. Αυτό σε ένα συμβολικό επίπεδο σημαίνει ότι πρέπει να προσφέρει μια θυσία (Βωμός) όποιος θέλει να εισέλθει στο βαθύτερο εαυτό του (Ανάκτορο) όπου βρίσκεται ο χώρος του υποσυνειδήτου (Αποθήκες). Η θυσία πρέπει να γίνει συνειδητά και κάποιος πάντα υπάρχει από μέσα να την παρατηρήσει και να την αξιολογήσει. Πράγματι στον τοίχο που «κοιτά» προς το βωμό υπάρχει ένα παράθυρο όπου οι εντός του Ανακτόρου μπορούσαν να παρατηρήσουν τον προσφέροντα τη θυσία. Κατόπιν συνέχιζε την πορεία του στον Πομπικό Δρόμο και συναντούσε έναν δεύτερο Βωμό. Έπρεπε λοιπόν να γίνει και μια δεύτερη θυσία για να μπορέσει να συνεχίσει στα ενδότερα. Εδώ και πάλι υπήρχε παράθυρο στον τοίχο πίσω από τον Βωμό, πάντα λοιπόν υπάρχει ένας εσωτερικός παρατηρητής που παρατηρεί όσα πράττει ο εξωτερικός εαυτός. Στη συνέχεια εισέρχεται στον λεγόμενο Διάδρομο. Εκεί το σωζόμενο μέρος του αποκαλύπτει εξαίρετες τοιχογραφίες ανδρών και γυναικών σε φυσικό μέγεθος που προχωρούν εν πομπή. Αρχηγός της πομπής είναι ο λεγόμενος Πρίγκιπας με τα Κρίνα. Σε ένα εσωτερικό επίπεδο αυτό υποδηλώνει πως οι υποπροσωπικότητες του πνευματικού αναζητητού έχουν συντονιστεί και ακολουθούν την κυρίαρχη προσωπικότητα, που συμβολίζεται από τον Πρίγκιπα με τα Κρίνα. Αυτός φορά ένα στέμμα με 7 κρίνα και 3 φτερά παγωνιού. Η τοιχογραφία που δεν σώζεται παρίστανε τον Πρίγκιπα και την ακολουθία του να καταλήγουν μπροστά σε μια Σφίγγα στην οποία προσέφεραν δώρα. Τα δώρα αυτά ήταν τα ταλέντα τους και η διευρυμένη τους κατανόηση τα οποία προσφέρονταν στη Σφίγγα που έχοντας 4 στοιχεία πάνω της (ανθρώπου, ταύρου, λιονταριού και φιδιού ) αντιπροσώπευε τα 4 στοιχεία της φύσης, φωτιά, γη, αέρα και νερό. Η πορεία συνεχιζόταν κατόπιν αφού έστριβε δυο φορές κατά 90 μοίρες. Αυτό σημαίνει και προλέγει ότι και ο πνευματικός αναζητητής θα χρειαστεί να κάνει δυο βασικές στροφές στην πορεία του. Τελικά ο δρόμος οδηγεί στην κεντρική αυλή όπου ήταν ο χώρος ιεροπραξιών των Ανακτόρων, ο πυρήνας του κτιρίου. Από αυτόν ξεκινούσαν και εκεί κατέληγαν τα πάντα.
Η Αυλή των Μυστηρίων
Στην εσωτερική αυλή υπήρχε το λεγόμενο Τριμερές Ιερό. Εδώ συμβολίζονταν οι 3 κόσμοι του Μινωικού πανθέου: ο ουράνιος που συμβολιζόταν από το κεντρικό υπερυψωμένο τμήμα όπου κυριαρχούσε ένας κίονας από τη μια πλευρά του, τη βορινή, και σε χαμηλότερο επίπεδο υπήρχαν δυο κίονες που συμβόλιζαν τον επίγειο κόσμο και από την άλλη πλευρά, τη νότια, υπήρχαν πάλι δυο κίονες που συμβόλιζαν τον υποχθόνιο κόσμο. Έτσι ο ουρανός, η γή και ο κάτω κόσμος ήταν όλοι παρόντες στο Τριμερές Ιερό που αντίκριζε ο εισερχόμενος στην εσωτερική αυλή. Πίσω από αυτό το ιερό βρίσκεται ο προθάλαμος των σκοτεινών κρυπτών. Αυτές ήταν δυο δωμάτια. Το ένα του «Υψηλού Πίθου» όπως το ονόμασαν οι αρχαιολόγοι επειδή βρήκαν εκεί ένα γιγάντιο πιθάρι και το άλλο των Ιερών Θησαυρών στο δάπεδο του οποίου βρέθηκαν οι θεές των όφεων και λατρευτικά σκεύη. Μετά ακολουθούσαν άλλα δυο δωμάτια ακόμα πιο εσωτερικά και σκοτεινά. Συμβολίζουν τα βαθύτερα επίπεδα του εαυτού. Σε αυτά τα δωμάτια κυριαρχούσε στο κέντρο τους ένας πεσσός - κίονας. Αυτή είναι μια ανεικονική παράσταση του θείου διότι ο Θεός όντως είναι πέρα από μορφικές παραστάσεις. Πάνω στον έναν πεσσό - κίονα βρέθηκε 3 φορές χαραγμένος ο διπλός πέλεκυς ενώ στον άλλο επαναλαμβανόταν 29 φορές.
Από την Κεντρική Αυλή έφτανε ο πνευματικός αναζητητής στην Αίθουσα του Θρόνου. Ο χώρος δεν προοριζόταν για δημόσιες ακροάσεις – αυτός βρισκόταν στην ανατολική πτέρυγα των ανακτόρων - αλλά για ιερουργίες. Ο ίδιος ο θρόνος θυμίζει με το σχήμα του κυματισμό αύρας και περιβάλλεται από τοιχογραφίες γρυπών δηλαδή λεόντων με κεφάλι αετού. Ο Μίνωας θεωρείτο μέγας δικαστής και διατήρησε αυτό το χαρακτηριστικό του και στον Άδη όπου ήταν επιφορτισμένος με την κρίση των ψυχών. Όσο για τη σύγχρονη εποχή μας είναι αξιοσημείωτο πως ο θρόνος αυτός του Μίνωα έχει αντιγραφεί για τον πρόεδρο του Διεθνούς Δικαστηρίου στη Χάγη. Ο βασιλιάς, στο ρόλο του αρχιερέα, καθόταν στο θρόνο και γύρω του οι ανώτεροι ιερείς. Μια πόρτα οδηγούσε στο εσωτερικό ιερό το οποίο επικοινωνούσε με δωμάτια προετοιμασίας για την κορύφωση της τελετουργίας. Βυθισμένα στο μυστηριακό μισοσκόταδο, στα βάθη του ανακτόρου, τα δωμάτια αυτά έπαιζαν ένα ρόλο διείσδυσης στα ενδότερα του εαυτού.
Όπως είναι προφανές, λοιπόν, τα ανάκτορα της Κνωσού μπορούν μέχρι σήμερα να μιλούν στη γλώσσα των αρχετύπων και των συμβόλων. Μέσα από το διπλό πέλεκυ που κόβει κι από τις δυο πλευρές, μέσα από τον ορθογώνιο σταυρό που συχνά ήταν χαραγμένος μέσα σε ένα τετράγωνο, μέσα από το παράξενο άστρο που τόσες πολλές φορές είναι χαραγμένο στους τοίχους του Ανακτόρου. Πρόκειται για ένα πολύ συγκεκριμένο άστρο που όταν θα είναι ο κατάλληλος καιρός θα αποκαλυφθεί ο ρόλος και η σημασία του. Όπως θα αποκαλυφθούν πολλά από τα υπόλοιπα μυστήρια της Κρήτης που προς το παρόν λίγοι μιλούν γι αυτά και ακόμα λιγότεροι τα γνωρίζουν πραγματικά.
Πηγη
thesecretrealtruth

votanognosia.gr: ΣΤΑΜΝΑΓΚΑΘΙ ΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ!!

votanognosia.gr: ΣΤΑΜΝΑΓΚΑΘΙ ΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ!!: Σταµναγκάθι το κρητικόν και...5 συνταγές Πέμ, 2013-11-14 20:45 ...

votanognosia.gr: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΡΟΔΙ!!

votanognosia.gr: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΡΟΔΙ!!: ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΙΣ ΑΡΤΗΡΙΕΣ ΣΟΥ ΜΕ ΦΥΣΙΚΟ ΤΡΟΠΟ November 13 , 2013 0 Comments ...

Alma Libre.gr: ΤΟ ΜΥΣΤΚΟ!!!The Secret in greek Δειτε όλη την ταιν...

Alma Libre.gr: ΤΟ ΜΥΣΤΚΟ!!!The Secret in greek Δειτε όλη την ταιν...: http://www.youtube.com/watch?v=TlgMmWR-egM Το Μυστικό κληροδοτήθηκε μέσα από τους αιώνες, και ήταν πολλοί εκείνοι που το πόθησαν, το ...

Alma Libre.gr: ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΒΕΛΤΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ!!!!

Alma Libre.gr: ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΒΕΛΤΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ!!!!: Επτά λόγοι που τα ταξίδια μας κάνουν υγιέστερους! Μας αρέσουν τα ταξίδια, τα θεωρούμε διασκεδαστικά, δεν έχουμε ποτέ φανταστεί...

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ !!

Το Ηράκλειο τιμά τον προστάτη του

Κοινωνία

Πολιούχος του Ηρακλείου από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο καβαλάρης απέτρεψε τη σφαγή των Χριστιανών και προστάτευσε το ναό από τον βομβαρδισμό των Γερμανών

Με την επίσημη δοξολογία στον ομώνυμο μητροπολιτικό Ναό, και τη λιτάνευση του ιερού λειψάνου, η πόλη του Ηρακλείου τιμά σήμερα τον προστάτη της Αγιο Μηνά.
Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες, αλλά έγινε χριστιανός από την εφηβική του ηλικία. Οταν ενηλικιώθηκε αποφάσισε να κάνει καριέρα στον Ρωμαϊκό στρατό και υπηρέτησε σαν αξιωματικός στο Ρωμαϊκό ιππικό στην Μικρά Ασία.
Το 303 μ.Χ. ξεκίνησε διωγμός των Χριστιανών από τον Διοκλητιανό και τον Μαξιμιανό, που κράτησε μέχρι το 311 μ.Χ. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να βασανίζουν τους χριστιανούς προκειμένου να τους κάνουν να απαρνηθούν την πίστη τους.
Ο Άγιος Μηνάς, παραιτήθηκε από τον Ρωμαϊκό στρατό και ασκήτεψε στα βουνά. Σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, θείο όραμα του αποκάλυψε ότι είχε φτάσει η ώρα να μαρτυρήσει. Εγκατέλειψε την προστασία του βουνού και κατέβηκε στην πόλη, όπου μπροστά στους ειδωλολάτρες δήλωσε ότι είναι Χριστιανός.
Συνελήφθη, οδηγήθηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά.  Τον μαστίγωσαν, τον έγδαραν και τον έσυραν γυμνό σε δρόμο με κοφτερές πέτρες.  Παρά το φρικτό μαρτύριο του, ο άγιος δεν δέχτηκε να αρνηθεί την πίστη του και στο τέλος αποκεφαλίστηκε.
Ο Αγιος Μηνάς καθιερώθηκε πολιούχος του Ηρακλείου την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η διαφορετική θρησκεία Κρητικών και Τούρκων υπήρξε κύρια αιτία βιαιοπραγιών από τους μουσουλμάνους εναντίων των χριστιανών. Η παράδοση μας λέει ότι το Πάσχα του 1826 ενώ οι χριστιανοί ήταν μαζεμένοι στο ναό και παρακολουθούσαν τη λειτουργία της Ανάστασης, όχλος μουσουλμάνων προετοίμαζε σφαγή εναντίον τους, η οποία αποφεύχθηκε με την επέμβαση ενός ηλικιωμένου αξιωματικού καβαλάρη. Ο καβαλάρης αυτός έμοιαζε με το πρωτοπαλίκαρο των Τούρκων, τον Αγιάν Αγά, που τους ηρέμησε και τους απέτρεψε από τη σφαγή των χριστιανών. Την επέμβαση αυτή του μυστηριώδη καβαλάρη, οι χριστιανοί την απέδωσαν σε θαύμα του Αγίου Μηνά, πιστεύοντας ότι ήταν αυτός που παρουσιάστηκε στους Τούρκους και όχι ο Αγιάν Αγάς. Ομως, ακόμη κι αν οι Τούρκοι είχαν δίκιο και δεν ήταν ο Άγιος Μηνάς ο έφιππος αξιωματικός, ήταν θαύμα ο Τούρκος διώκτης των χριστιανών (Αγιάν Αγάς) να λειτουργήσει σαν προστάτης τους την τελευταία στιγμή.
Από τότε ο Αγιος Μηνάς απεικονίζεται έφιππος ως Ρωμαίος στρατηγός και τιμάται ως προστάτης της πόλης του Ηρακλείου, σκορπώντας το φόβο και το δέος στους Τούρκους.
Για τη σχέση του Ηρακλείου με τον προστάτη άγιο του έγραψε και ο Νίκος Καζαντζάκης:
"... Ολάκερη η πολιτεία ήταν ένα φρούριο, η κάθε ψυχή ήταν κι αυτή ένα φρούριο αιώνια πολιορκούμενο κι είχε καπετάνιο ένα Αγιο, τον "Αγιο Μηνά, τον προστάτη του Μεγάλου Κάστρου. Ενας Αγιος που δεν έμενε μόνο στο εικόνισμά του, κατέβαινε κάθε νύχτα, έβγαινε περιπολία. Σφαλνούσε τις πόρτες, όσες είχαν ξεχάσει οι Χριστιανοί ανοιχτές, σφύριζε στους νυχτοπαρωρίτες να γυρίσουν πια στα σπίτια τους, στέκουνταν απόξω από τις πόρτες κι αφουκράζονταν ευχαριστημένος όταν άκουγε τραγούδι...
....Κι όταν οι Τούρκοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους κι ετοιμάζουνταν να ριχτούν στους Χριστιανούς, πετιόταν ο Αϊ-Μηνάς πάλι από το κόνισμά του να διαφεντέψει τους Καστρινούς...
....Δεν ήταν μονάχα άγιος ο Αϊ-Μηνάς, ήταν ο καπετάνιος τους, καπετάν Μηνά τον έλεγαν και του πήγαιναν κρυφά τ' άρματά τους να τα βλογήσει...".
Θαύματα του αγίου αναφέρονται και σε πιο πρόσφατες εποχές, όπως το ότι ο Αγιος Μηνάς προστάτευσε το ναό του από τον σφοδρό βομβαρδισμό του Ηρακλείου στις 23 Μαίου 1941. Σήμερα έξω από το ναό εκτίθεται η βόμβα που έπεσε στο ναό αλλά δεν εξερράγη.

Αγιος Μηνάς

Αεροφωτογραφία με τον Αγιο Μηνά (Νο 1), τον καθεδρικό ναό του Ηρακλείου,
τον παλιότερο "μικρό" Αγιο Μηνά (Νο 2) και την Αγία Αικατερίνη (Νο 3)
Ο Αγιος Μηνάς είναι ο προστάτης άγιος (πολιούχος) του Ηρακλείου και η μνήμη του γιορτάζεται στις 11 Νοεμβρίου, μέρα αργίας στο Ηράκλειο. Για να φτάσετε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μηνά από την Πλατεία Κορνάρου, θα προχωρήσετε στην Οδό Βικέλα και στη συνέχεια στην οδό Αγίου Μηνά. Η απόσταση είναι 5-10 λεπτά το πολύ.
Μπροστά από τον ναό του Αγίου Μηνά υπάρχει μια μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία. Δεξιά είναι το κτίριο της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ενώ αριστερά βρίσκεται η πρώτη (μικρή) εκκλησία του Αγίου Μηνά. Η πρώτη εκκλησία του Αγίου Μηνά, ο μικρός Αγιος Μηνάς όπως λένε οι ντόπιοι σήμερα, χτίστηκε το 1735 και στέγασε για πρώτη φορά μετά την τουρκική κατάκτηση, την άστεγη μέχρι τότε μητρόπολη της Κρήτης.
Δίπλα στον Αγιο Μηνά βρίσκεται επίσης η Αγία Αικατερίνη και η πλατεία της Αγίας Αικατερίνης.

Ο Αγιος Μηνάς προστάτης του Ηρακλείου

Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες, αλλά έγινε χριστιανός από την εφηβική του ηλικία. Οταν ενηλικιώθηκε αποφάσισε να κάνει καριέρα στον Ρωμαϊκό στρατό και υπηρέτησε σαν αξιωματικός στο Ρωμαϊκό ιππικό στην Μικρά Ασία.
Το 303 μ.Χ. ξεκίνησε διωγμός των Χριστιανών από τον Διοκλητιανό και τον Μαξιμιανό, που κράτησε μέχρι το 311 μ.Χ. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να βασανίζουν τους χριστιανούς προκειμένου να τους κάνουν να απαρνηθούν την πίστη τους.
Ο Άγιος Μηνάς, πιστός στην πίστη του, παραιτήθηκε από τον Ρωμαϊκό στρατό και ασκήτεψε στα βουνά. Σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, θείο όραμα του αποκάλυψε ότι είχε φτάσει η ώρα να μαρτυρήσει. Εγκατέλειψε την προστασία του βουνού και κατέβηκε στην πόλη, όπου μπροστά στους ειδωλολάτρες δήλωσε ότι είναι Χριστιανός.
Συνελήφθη, οδηγήθηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά.  Τον μαστίγωσαν, τον έγδαραν και τον έσυραν γυμνό σε δρόμο με κοφτερές πέτρες.  Παρά το φρικτό μαρτύριο του, ο άγιος δεν δέχτηκε να αρνηθεί την πίστη του και στο τέλος αποκεφαλίστηκε.

Ο Αγιος Μηνάς καθιερώθηκε πολιούχος του Ηρακλείου την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η διαφορετική θρησκεία Κρητικών και Τούρκων υπήρξε κύρια αιτία βιαιοπραγιών από τους μουσουλμάνους εναντίων των χριστιανών. Η παράδοση μας λέει ότι το Πάσχα του 1826 ενώ οι χριστιανοί ήταν μαζεμένοι στο ναό και παρακολουθούσαν τη λειτουργία της Ανάστασης, όχλος μουσουλμάνων προετοίμαζε σφαγή εναντίον τους, η οποία αποφεύχθηκε με την επέμβαση ενός ηλικιωμένου αξιωματικού καβαλάρη. Ο καβαλάρης αυτός έμοιαζε με το πρωτοπαλίκαρο των Τούρκων, τον Αγιάν Αγά, που τους ηρέμησε και τους απέτρεψε από τη σφαγή των χριστιανών. Την επέμβαση αυτή του μυστηριώδη καβαλάρη, οι χριστιανοί την απέδωσαν σε θαύμα του Αγίου Μηνά, πιστεύοντας ότι ήταν αυτός που παρουσιάστηκε στους Τούρκους και όχι ο Αγιάν Αγάς. Ομως, ακόμη κι αν οι Τούρκοι είχαν δίκιο και δεν ήταν ο Άγιος Μηνάς ο έφιππος αξιωματικός, ήταν θαύμα ο Τούρκος διώκτης των χριστιανών (Αγιάν Αγάς) να λειτουργήσει σαν προστάτης τους την τελευταία στιγμή.
Από τότε ο Αγιος Μηνάς απεικονίζεται έφιππος ως Ρωμαίος στρατηγός και τιμάται ως προστάτης της πόλης του Ηρακλείου. Αναφέρει ο Γεώργιος Συλλαμιανάκης, στο βιβλίο του "Αγιος Μηνάς" το 1939, πως όχι μόνο οι Χριστιανοί θεωρούσαν προστάτη της πόλης τον Αγιο Μηνά αλλά και οι Τούρκοι, οι οποίοι αντίκριζαν τον Αγιο με φόβο και σεβασμό.

Για τη σχέση του Ηρακλείου με τον προστάτη άγιο του έγραψε και ο Καζαντζάκης:
"... Ολάκερη η πολιτεία ήταν ένα φρούριο, η κάθε ψυχή ήταν κι αυτή ένα φρούριο αιώνια πολιορκούμενο κι είχε καπετάνιο ένα Αγιο, τον "Αγιο Μηνά, τον προστάτη του Μεγάλου Κάστρου. Ενας Αγιος που δεν έμενε μόνο στο εικόνισμά του, κατέβαινε κάθε νύχτα, έβγαινε περιπολία. Σφαλνούσε τις πόρτες, όσες είχαν ξεχάσει οι Χριστιανοί ανοιχτές, σφύριζε στους νυχτοπαρωρίτες να γυρίσουν πια στα σπίτια τους, στέκουνταν απόξω από τις πόρτες κι αφουκράζονταν ευχαριστημένος όταν άκουγε τραγούδι...
....Κι όταν οι Τούρκοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους κι ετοιμάζουνταν να ριχτούν στους Χριστιανούς, πετιόταν ο Αϊ-Μηνάς πάλι από το κόνισμά του να διαφεντέψει τους Καστρινούς...
....Δεν ήταν μονάχα άγιος ο Αϊ-Μηνάς, ήταν ο καπετάνιος τους, καπετάν Μηνά τον έλεγαν και του πήγαιναν κρυφά τ' άρματά τους να τα βλογήσει...".

Θαύματα του αγίου αναφέρονται και σε πιο πρόσφατες εποχές, όπως το ότι ο Αγιος Μηνάς προστάτευσε το ναό του από τον σφοδρό βομβαρδισμό του Ηρακλείου στις 23 Μαίου 1941. Σήμερα έξω από το ναό εκτίθεται η βόμβα που έπεσε στο ναό αλλά δεν εξερράγη.

Αγιος Μηνάς, ο καθεδρικός ναός

Ο επιβλητικός ναός του Αγίου Μηνά, ένας από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα, θεμελιώθηκε στις 25 Μαρτίου 1862 ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης των Ηρακλειωτών για την προστασία που πρόσφερε ο Αγιος στην πόλη. Η θέση στην οποία χτίστηκε, λέγεται ότι υποδείχθηκε από έναν καλόγερο, στον οποίο παρουσιάστηκε ο Άγιος Μηνάς σε όραμα.
Αρχιτέκτονας του ναού ήταν ο ηπειρώτης Αθανάσιος Μούσης, ο οποίος είχε αναλάβει επίσης τον Αγιο Τίτο και τους στρατώνες στην Πλατεία Ελευθερίας, το κτίριο που στεγάζει σήμερα την Νομαρχία Ηρακλείου και τα Δικαστήρια.
Η ανοικοδόμησή του ναού σταμάτησε στη διάρκεια της επανάστασης του 1866 και συνεχίστηκε το 1883. Η προσπάθεια για την ανέγερση του ναού σε τόσο δύσκολους καιρούς υποστηρίχτηκε από όλους τους Ηρακλειώτες με ενθουσιασμό.
Αναφέρεται στην εφημερίδα "Ηράκλειο" της εποχής εκείνης, ότι στο λιμάνι του Ηρακλείου έφτασε ιστιοφόρο που μετέφερε οικοδομικά υλικά για το κτίσιμο του ναού. Ωστόσο η επιτροπή που είχε αναλάβει την ανέγερση του ναού, δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει εργάτες να μεταφέρουν τα υλικά από το καράβι στον τόπο της οικοδομής. Το γεγονός αυτό πληροφορήθηκαν οι μαθητές του Ηρακλείου, που με ενθουσιασμό προσφέρθηκαν να ξεφορτώσουν το καράβι και να μεταφέρουν τα υλικά. Στήθηκε έτσι μια ανθρώπινη αλυσίδα από το λιμάνι μέχρι τον Αγιο Μηνά, που με τραγούδια ολοκλήρωσε την κοπιαστική εργασία.
Τα εγκαίνια του ναού έγιναν με μεγαλοπρέπεια το 1895 επί μητροπολίτη Τιμόθεου Καστρινογιαννάκη. Αν και η Κρήτη βρίσκονταν ακόμα υπό τουρκική κατοχή, οι γιορτές για τα εγκαίνια του Αγίου Μηνά κράτησαν 3 μέρες και ολόκληρο το Ηράκλειο είχε γίνει αγνώριστο από τους στολισμούς και τον λαμπρό φωτισμό.
"Σπίτια, σοκάκια και τσαρσά τώρα μορφίσαν όλα,
τώρα που ξετελεύτηκε Αη Μηνάς στη χώρα.
Σαββάτ' αργά και Κυριακή η νύχτα ήτο μέρα απού τα φώτα που 'φτανε και ρίκταν στον αέρα.
Λάμπες, φανάρια και κεριά, χρωματιστά κανδήλια όλη η χώρα ήφεγγε σαν να 'τον μέρα ίδια".

Γιατί το Μηνάς είναι σπάνιο όνομα στο Ηράκλειο

Το όνομα Μηνάς είναι σπάνιο στο Ηράκλειο, και αυτό ακούγεται περίεργο για μια πόλη που έχει τον Αγιο Μηνά σαν προστάτη της. Η αιτία βρίσκεται σε μια παλιά ιστορία, που ελάχιστοι θυμούνται πια.
Τον καιρό του τούρκικου ζυγού ήταν συνηθισμένο να αφήνουν τα νόθα παιδιά στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Μηνά. Η εκκλησία φρόντιζε τα παιδιά αυτά, και στα αγόρια έδινε το όνομα Μηνάς, μια και βρέθηκαν μπροστά στην εκκλησία του αγίου. Ετσι για πολλά χρόνια, το όνομα Μηνάς στο Ηράκλειο δήλωνε ότι αυτός που το έφερε ήταν νόθος, οπότε όλοι απέφευγαν να δώσουν στο παιδί τους το όνομα αυτό.

Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης: Ο πυρπολητής

Ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης ήταν ο πρωταγωνιστής του αρκαδικού δράματος και καταγόταν από το χωριό Άδελε. Ήταν μέτριου αναστήματος με πλούσιο ψυχικό κόσμο και με επιβλητικό βλέμμα. Ο Γιαμπουδάκης ήταν κρεοπώλης και είχε κρεοπωλείο στο χωριό του.

Οι Τούρκοι δεν τολμούσαν να τον πειράξουν για την παλικαριά του και οι χριστιανοί επίσης, τον αγαπούσαν και τον σεβόντουσαν ιδιαίτερα. Πολλές φορές έγινε ήρωας επεισοδίων υπέρ των χριστιανών και δεν άφηνε ευκαιρία χωρίς να διακριθεί φανερώνοντας τη γενναία του καρδιά, η οποία περιέκλεινε το μυστήριο της λατρείας των ιδεωδών της πίστεως και της πατρίδας.
Ο Κωστής Γιαμπουδάκης είχε παντρευτεί την Αικατερίνη, το γένος Περακάκη, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Αριστοφάνη. Στις 9 Νοεμβρίου 1866 οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι να μπουν στο μοναστήρι και τότε ο Γιαμπουδάκης ζήτησε την άδεια του ηγούμενου Γαβριήλ Μαρινάκη για να βάλει φωτιά στη μπαρουταποθήκη και να την ανατινάξει.
Ο Γιαμπουδάκης, αφού υπολόγισε τις συνέπειες που θα είχε η τυχόν πτώση του Αρκαδίου στην τιμή των γυναικών που βρισκόντουσαν κλεισμένες σε αυτό, πήρε τη γενναία απόφασή του «να καεί μαζί με αυτές» και να μην παραδοθούν στην ατίμωση και τον ονειδισμό. Την απόφασή του αυτή έκαμε γνωστή και στα γυναικόπαιδα, τα οποία βρίσκονταν, τη στιγμή εκείνη, στο ανώγειο της πυριτιδαποθήκης, καθώς και στα ανώγεια των διπλανών κελιών των ιερομονάχων Ζαχαρία Και Νεοφύτου, για να φύγουν από εκεί, αν ήθελαν. Αλλά όλοι με μια φωνή φώναξαν αποφασισμένοι: «Φωθιά στο μπαρούτι!»
Επομένως, η ανατίναξη ήταν πράξη εθελούσια όχι μόνο του Ηγουμένου και του Γιαμπουδάκη, αλλά όλων αφού είχαν προσκληθεί και είχαν μεταβεί μόνοι τους στο χώρο της πυριτιδαποθήκης. Ο Γιαμπουδάκης, ο οποίος είχε ανοιχτή τη πόρτα της πυριτιδαποθήκης, επανέλαβε και πάλι την απόφασή του και πρόσθεσε: «Αποφάσισα να δώσω φωτιά στο μπαρούτι, για να μην πέσουμε ζωντανοί στων εχθρών τα χέρια. ΄Οσοι θέλουν να βγουν έξω, να βγουν για να μην έχω εγώ το κρίμα τους».
Από το θαυμάσιο αυτό κήρυγμα του Κωστή Γιαμπουδάκη για ένδοξο και ηρωικό θάνατο, όπως μας διέσωσαν πολλοί από αυτούς που αιχμαλωτίστηκαν και τελικά επέζησαν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κωστής Γιαμπουδάκης είναι ο ήρωας που έβαλε τελικά τη φωτιά στην πυρίτιδα την κρίσιμη εκείνη στιγμή της θυσίας.
πηγη

1-12-1913 Ένωση Κρήτης - Ελλάδας

Την 1η Δεκεμβρίου 1913, ένα μέγα ιστορικό γεγονός συντελέστηκε στο φρούριο Φιρκά των Χανίων: η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Ένα γεγονός το οποίο ο κρητικός λαός το περίμενε αιώνες και για το οποίο είχε κάνει πάρα πολλές θυσίες.

Η 1η Δεκεμβρίου 1913 δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός αλλά το τέρμα ενός πολυαίμακτου και απροσμέτρητων θυσιών αγώνα που κράτησε άσβεστη τη φλόγα του ιδανικού της λευτεριάς από γενιά σε γενιά.Από τον Ιανουάριο του 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ενώ το Ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε ανεξάρτητο, η Κρήτη και άλλες περιοχές έμειναν έξω από τα σύνορα του Ελληνισμού, στην απόλυτη κυριαρχία του Σουλτάνου. Η Κρήτη των αιμάτων και των τροπαίων αγνοήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Η απόφαση αυτή προκάλεσε θλίψη και αγανάκτηση στους Κρήτες, οι οποίοι αντέδρασαν με σθένος εναντίον των Μ. Δυνάμεων και του κυβερνήτη Καποδίστρια.Το “Κρητικόν Συμβούλιον” συνήλθε στο χωριό Μαργαρίτες Ρεθύμνου και εξέδωσε προκήρυξη απευθυνόμενη προς τους Έλληνες η οποία μεταξύ των άλλων έλεγε: “Ημείς δεν ευρίσκομεν αλλού την σωτηρίαν μας παρά εις τα όπλα μας και εις αυτόν τον έντιμον θάνατον· και αν η χριστιανοσύνη μας παραδώσει εις την ασπλαχνίαν των Τούρκων, αφού κατασφάξομεν απαθώς τας γυναίκας, τα τέκνα και τους γέροντάς μας, ας γενώμεν και ημείς θύματα, αλλά θύματα ένδοξα σταθερότητος και των απαραγράπτων δικαίων μας”.Ο πόθος του κρητικού λαού για ελευθερία και ένωση με την Ελλάδα εκφράστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν με αλλεπάλληλες εξεγέρσεις το 1833, 1841, 1858, 1866 με κορυφαίο γεγονός το ολοκαύτωμα την Μονής Αρκαδίου, το 1878, 1889, 1895-96, και το 1897. Οι ατέλειωτες αυτές θυσίες του κρητικού λαού εντυπωσίασαν τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, έστρεψαν το ενδιαφέρον της διπλωματίας στο κρητικό ζήτημα και παρά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο, ανακηρύσσουν καθεστώς αυτονομίας στο νησί με ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο. Στις 2 Νοεμβρίου 1898 και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης εγκατέλειπε οριστικά την Κρήτη. Ένα μήνα αργότερα (9 Δεκεμβρίου 1898) αποβιβάστηκε στη Σούδα ως Ύπατος Αρμοστής ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά των Ελλήνων πρίγκιπας Γεώργιος και έγινε δεκτός με ηγεμονικές τιμές από τα διεθνή στρατεύματα και με πρωτοφανείς εκδηλώσεις ενθουσιασμού από τους χριστιανούς κατοίκους του νησιού. «πρώτη λευτεριά» αποκαλεί ο Πρεβελάκης την περίοδο της Αρμοστείας, όμως αυτή η μεταβατική περίοδος κρατά περισσότερο από το αναμενόμενο.Δεν άργησε μάλιστα να φανεί και διάσταση απόψεων στο κρίσιμο ζήτημα της ενώσεως της Κρήτης με την Ελλάδα ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον πρίγκιπα Γεώργιο. Η πεποίθηση του Βενιζέλου ήταν ότι, εφόσον η Ένωση δεν φαινόταν άμεσα πραγματοποιήσιμη, η ολοκλήρωση της αυτονομίας αποτελούσε προς το παρόν τη μόνη ρεαλιστική διαζευκτική λύση. Πίστευε ότι η λύση θα έπρεπε να είναι σταδιακή με βαθμιαίες κατακτήσεις, όπως η απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων από τις κρητικές πόλεις και η αντικατάστασή τους από εντόπια πολιτοφυλακή. Όλα αυτά μοιραίως οδήγησαν στην επανάσταση του Θερίσου (10 Μαρτίου 1905), που στρεφόταν κατά του δεσποτισμού, της αυλοκρατίας, της βίας και της φαυλότητας και διεκήρυσσε τη θέληση των Κρητών για την Ένωση με την Ελλάδα.Άλλες 2 φορές διακήρυξε την ένωση ο κρητικός λαός, το 1908 με το ενωτικό ψήφισμα της Β συντακτικής Συνέλευσης και την ίδια χρονιά στην κρητική βουλή.Σε όλα τα γεγονότα αυτής της εποχής πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει ένας νέος πολιτικός, μια ηγετική μορφή με ιδιαίτερη ακτινοβολία και διπλωματική δεξιοτεχνία ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος εκλέγεται πρωθυπουργός της Ελλάδας, προχωρεί στην ανασυγκρότηση της χώρας, οργανώνει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και οδηγεί τη χώρα σε νικηφόρους πολέμους. Ο κρητικός λαός συντάσσεται μαζί του, οργανώνει εθελοντικά σώματα στρατού και συμμετέχει στο Μακεδονικό και Ηπειρωτικό μέτωπο όπου και πρωτοστατεί με πράξεις υψηλού ηρωισμού. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελληνική Βουλή υποδέχεται με θέρμη και πανηγυρισμούς τους εκλεγμένους βουλευτές που θα εκπροσωπήσουν την Κρήτη και μετά την θριαμβευτική νίκη στους Βαλκανικούς πολέμους η Τουρκία υποχρεώνεται με το άρθρο 4 της Συνθήκης του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) να δεχθεί λύση του κρητικού ζητήματος.Την 1η Δεκεμβρίου 1913 η πόλη των Χανίων παρουσίαζε εορταστική όψη και είχε κατακλυστεί από πλήθη κόσμου. Τις πρωινές ώρες κατέπλευσαν τα θωρηκτά “Αβέρωφ” και “Σπέτσαι” και τα αντιτορπιλικά “Ιέραξ” και “Πάνθηρ” στα οποία επέβαινε η ελληνική αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, το προεδρείο της Βουλής και τον ναύαρχο Π. Κουντουριώτη.Ακολούθως, ο Χατζή – Μιχάλης Γιάνναρης και ο Αναγνώστης Μάντακας (Κρήτες οπλαρχηγοί) μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο υψώνουν την Ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά των Χανίων και η Κρήτη ενσωματώνεται με την μητέρα Ελλάδα.Δυστυχώς σήμερα, μετά από σχεδόν 1 αιώνα έχουν αρχίσει να ξεπηδούν διάφορες «φωνές» που αναζητούν την ανεξαρτησία και πάλι της μεγαλονήσου από την αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας. «Φωνές» ανιστόρητες και επικίνδυνες που μόνο κακό μπορούν να φέρουν, σε εποχές δύσκολες και περίεργες. «Φωνές» που υπαγορεύονται από άλλα συμφέροντα και βέβαια μόνο το καλό του τόπου δεν υπηρετούν.

Η Ιστορία που δεν γράφουν τα βιβλία: Η προδοσία του Αρκαδίου από τον επίσκοπο Λάμπης

Ένας ιεράρχης ήταν εκείνος που παρέδωσε τη μονή του Αρκαδίου στα χέρια των Τούρκων! Τη φοβερή καταγγελία, που ουδέποτε καταγράφηκε στα βιβλία της κρητικής ιστορίας, διατύπωσε λίγες ημέρες μετά την ανατίναξη η Γενική Συνέλευση των Κρητών αποκηρύσσοντας δημόσια τον επίσκοπο Λάμπης Παΐσιο.

Από ιστορικά ντοκουμέντα προκύπτει ότι για την πολιορκία και την πτώση του Αρκαδίου έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο επίσκοπος Λάμπης Παΐσιος, ο οποίος αλληλογραφούσε με τον Μουσταφά. Μετά το ολοκαύτωμα ο Παΐσιος αποκηρύχθηκε από τη Γενική Συνέλευση ως προδότης και ζητήθηκε η εκτέλεσή του από όποιον τον συναντούσε. Στην Κρήτη πάντως έμεινε για μερικούς ακόμη μήνες, μέχρι τουλάχιστο το καλοκαίρι του 1867, όπως αποδεικνύεται από την αλληλογραφία που είχαν μαζί του μοναχοί, οι οποίοι του ζητούσαν βοήθεια για να προστατεύονται από τον τουρκικό στρατό. Επομένως ο ρόλος του, που περίπου έχει αποσιωπηθεί (υπάρχει μόνο μια αναφορά στην «Ιστορία της Κρήτης» του Βασιλείου Ψιλλάκη), δεν εξαντλήθηκε με την προδοσία του Αρκαδίου.
Κατά την πληροφορία που μας είχε δώσει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας Νανάκης, πανεπιστημιακός καθηγητής και καλός γνώστης της εκκλησιαστικής ιστορίας, ο Παΐσιος, που δεν είχε καταγωγή από την Κρήτη, όταν έφυγε από το νησί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά, κατά τα φαινόμενα, δεν ανέλαβε αρχιερατικά καθήκοντα.


Ένας ιεράρχης ήταν εκείνος που παρέδωσε τη μονή του Αρκαδίου στα χέρια των Τούρκων! Τη φοβερή καταγγελία, που ουδέποτε καταγράφηκε στα βιβλία της κρητικής ιστορίας, διατύπωσε λίγες ημέρες μετά την ανατίναξη η Γενική Συνέλευση των Κρητών αποκηρύσσοντας δημόσια τον επίσκοπο Λάμπης Παΐσιο.Ο επίσκοπος, δηλαδή, που πρόδωσε το Αρκάδι ήταν εκείνος που είχε στην εκκλησιαστική του σκέπη το μοναστήρι! Στο κείμενο της αποκήρυξης αναφέρονται και οι επιστολές που αντάλλαξαν ο Παΐσιος με τον Μουσταφά πασά και οι συνεννοήσεις που έκαναν.Ο ρόλος του Παϊσίου στην υπόθεση του Αρκαδίου σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκε. Υπάρχει μόνο, από όσα έχουμε διαπιστώσει, μια αιχμή για τις περίεργες σχέσεις του με την τουρκική διοίκηση στην «Ιστορία της Κρήτης» του Βασιλείου Ψιλάκη.Οι λόγοι που ο προδοτικός του ρόλος δεν έχει αναδειχτεί δεν μας είναι φυσικά γνωστοί. Είναι όμως σίγουρο ότι ο ιεράρχης, που δεν καταγόταν από την Κρήτη, έπαιξε αυτό το ρόλο, καθώς στο Κρητικό Αρχείο εντοπίσαμε και άλλα έγγραφα, επιστολές μοναχών, με τις οποίες καλείται να μεσολαβήσει στην τουρκική διοίκηση προκειμένου αυτοί να έχουν καλή αντιμετώπιση από τους Τούρκους.Μάλιστα τέτοιες επιστολές είναι μεταγενέστερες τους Αρκαδίου, χρονολογούμενες από το καλοκαίρι του 1867, γεγονός που σημαίνει ότι η προδοσία και η αποκήρυξη του Παϊσίου δεν ήταν αρκετά στοιχεία για την απομάκρυνσή του. Και δεν μπορούσαν να είναι, καθώς ο ίδιος ο τότε μητροπολίτης Κρήτης Διονύσιος είχε κατηγορηθεί πολλές φορές ότι είχε επίσης άριστες σχέσεις με το καθεστώς. Φυσικά η, στη συνέχεια, ανάδειξη του Διονυσίου, επίσης μη Κρητικού, στο αξίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη εξηγεί πολλά για τον τρόπο της λειτουργίας της εκκλησίας εκείνη την περίοδο.Πάντως και στην Κρήτη η στάση του Διονυσίου και του Παϊσίου δεν αποτελούσε εξαίρεση, τουλάχιστο για τη δράση της πλειοψηφίας των ιεραρχών, η οποία είχε άριστες σχέσεις με τους Τούρκους, ακόμη και κατά την επανάσταση. Σε αντίθεση με τον μεσαίο και κατώτερο κλήρο, αρχιμανδρίτες, μοναχούς και ιερείς.Άλλωστε η στάση, μεταξύ άλλων, του επαναστάτη ηγουμένου του Αρκαδίου Γαβριήλ, του ηγουμένου της μονής Ιερουσαλήμ του Ηρακλείου Μελετίου, των ιερομονάχων Παρθενίων, Περίδη και Κελαϊδή, αυτό αποδεικνύει. Με το ένα χέρι κρατούσαν το τουφέκι και το άλλο το Ευαγγέλιο.Η συγκλονιστική καταγγελία – αποκήρυξη του επισκόπου από τη Συνέλευση, η οποία αναδημοσιεύτηκε στο δεύτερο τεύχος της εφημερίδας «Κρήτη» που εξέδιδαν οι επαναστάτες από το Νοέμβριο του 1866, έχει ως εξής:
«ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΛΑΜΠΗΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
Λαέ της Κρήτης!
Σας είναι ήδη γνωστόν το επί τρεις ολοκλήρους ημέρας παρασταθέν φρικώδες και απαίσιον δράμα εν τω νέω ηρωικώ Μεσολογγίω Αρκάδι, εκεί όπου, μη δυνηθέντων των εν αυτώ πολιορκουμένων 250 ενδόξων και αρειμανίων μαχητών, των μιμηθέντων τους εν Θερμοπύλαις Σπαρτιάτας ν' ανθέξωσι πλέον εναντίον προσβολής εχθρού, έχοντος δυνάμεις ανωτέρας, και συνεπείς όντες εις τον ιερόν και αμετάτρεπτον όρκον, τον οποίον ενώπιον του Υψίστου έδωκαν του να μη παραδοθώσι ζώντες εις τας χείρας του εχθρού, έθεσαν πυρ και ανετινάχθησαν εις τον αέρα και μετ' αυτών πλείστα γυναικόπαιδα και πλέον των 2500 Τούρκων. Εκεί όπου, εισβαλόντος του εχθρού, γέροντες εκρεουργήθησαν, ζώντα βρέφη εις φρούρνους κατεκάησαν, εγγύων γυναικών αι κοιλίαι κατασχίθησαν, ιεροσιλείαι διεπράχθησαν και πλείστα άλλα κακουργήματα, άτινα κατεσυνεκίνησαν όλον τον κόσμον. Τις δε η αιτία όλων τούτων; Τις ο οδηγήσας τον εχθρόν εις Αρκάδι; Τις ο προδώσας αυτό; Φευ! Ο αρχιερεύς της επαρχίας Λάμπης, ο εφιάλτης ούτος και ουχί λειτουργός του Υψίστου, όστις αντί να μιμηθή εν ταις παρούσαις περιστάσεσι της πατρίδος του τον ένδοξον και αοίδοιμον εν Καλαβρύτοις Αρχιερέα Γερμανόν, τον αναπετάσαντα την σημαίαν της ελευθερίας, αντί να μιμηθή τον χάριν της πατρίδος του υποστάντα τον φρικώδη της αγχόνης θάνατον, τον αθάνατον Πατριάρχην Γρηγόριον, τουνατνίον εμιμήθη τον ισκαριώτην Ιούδαν, τον προδώσαντα, χάριν αργυρίου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Όθεν τον τοιούτον εφιάλτην της πατρίδος παραδίδομεν εις τα αράς ολοκλήρου του πανελληνίου.
Συ δε, ω λαέ της Κρήτης, αφού τρις αναθεματίσης τον εφιάλτην τούτον φρόντιζε όπως ανακαλύπτης τους τοιούτους, οίτινες βεβαίως εισίν ολίγιστοι και τιμωρής με θάνατον αυτούς προς παραδειγματισμόν.
Ιδού αι του εφιάλτου προδοτικαί επιστολαί.
α΄) Η του αρχιερέως προς τον Μουσταφάν.
«Εξοχώτατε.
Σας ειδοποιώ ως και προφορικώς εμείναμεν σύμφωνοι ότι εις το Αρκάδι πρέπει να υπάγετε δια να το καταστρέψετε, καθότι δια της καταστροφής αυτού επιτυγχάνετε την καταστροφήν όλων των επαρχιών του τμήματος Ρεθύμνης, καθ' όσον εντός αυτού υπάρχουσιν αι επιτροπαί και τα πολεμοφόδια των ρηθεισών επαρχιών».
Και β΄) η του Πασσα προς τον αριχερέα.
«Σήμερον αναχωρώ και πηγαίνω εις το Αρκάδι δια να κάμω εκείνο όπου εμείναμεν σύμφωνοι, αλλά απορώ πώς δεν μου εστείλετε εκείνα, τα οποία μου υπεσχέθητε και όταν επιστρέψω θέλω να τα εύρω».
(Τ.Σ.) Η Γενική Συνέλευσις των Κρητών
Παύλος Ανδρέου Μοράκης, Ιωσήφ Χ. Βουρδουβάκης, Ιωσήφ Α. Μανουσογιαννάκης, Α. Ζ. Μπουμπουλάκης, Εμ. Μ. Θεοδωρίδης, Στυλιανός Δημητρακάκης, Στυλ. Παππαδάκης, Αλέξανδρος Μαρκάκης, Μάρκος Τζανουδάκης, Παρθένιος Περίδης, Παρθένιος Κελαϊδής, Δημήτριος Παππαδάκης».

πηγη

Α Ρ Κ Α Δ Ι ! Η αφήγηση της Χαρίκλειας Δασκαλάκη για την εθελοθυσία του Αρκαδίου

Είναι η ηρωική μορφή, ένα σύμβολο του αγώνα της Κρήτης για την ελευθερία. Η μάνα που έβλεπε τα παιδιά της να σκοτώνονται στις μάχες με τους Τούρκους, και τα παρότρυνε να προκαλέσουν το θάνατο, να χύσουν το αίμα τους για την ελευθερία της Κρήτης. Το όνομα της Χαρίκλειας Δασκαλάκη, της Δασκαλοχαρίκλειας, έγινε θρύλος σ’ όλο το νησί. Συμβόλιζε τη θυσία για τον αγώνα. Καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών, ενώ ο σύζυγός της ήταν απόγονος του Δασκαλογιάννη. Ο πατέρας της σκοτώθηκε στο κίνημα του 1858.

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Γιώργος Εκκεκάκης στον πρώτο τόμο του έργου του «Ρεθεμνιώτες» (2007), καταγόταν από τα Χάρκια Ρεθύμνου και ήταν κόρη του παλαίμαχου αγωνιστή της επανάστασης του 1821 Πέτρου του Αρκαδιώτη. Πρέπει να γεννήθηκε στο Τόλο Ναυπλίου (άγνωστο πότε), όπου είχε καταφύγει ο πατέρας της. Είχε παντρευτεί τον Μιχαήλ (Αναγνώστη) Δασκαλάκη από την Αμνάτο και ζούσε εκεί. Απέκτησε 13 παιδιά από τα οποία επέζησαν τέσσερις θυγατέρες και τρεις γιοι: ο Γεώργιος, ο Αντώνιος και ο Κωνσταντίνος. Τους έχασε και τους τρεις στην επανάσταση του 1866. Ο τελευταίος ήταν 24 χρονών όταν τον είδε να θανατώνεται δια λογχισμών μετά την κατάληψη του Αρκαδίου. Λίγο μετά από την απελευθέρωση της από την αιχμαλωσία, κατέφυγε στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου και πέθανε, χωρίς να είναι γνωστή η ημερομηνία.

Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που κλείστηκαν στο μοναστήρι. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην άμυνα και την εθελοθυσία. Ήταν από τους ελάχιστους που κατάφεραν να διασωθούν. Μαζί της ήταν ο γιός της Κώστας, που βρήκε το θάνατο μπροστά στα μάτια της, και η κόρη της Ελένη, που επίσης διασώθηκε. Λίγους μήνες μετά τα γεγονότα, που αφύπνισαν την Ευρώπη και έκαναν τους ευρωπαϊκούς λαούς να ευαισθητοποιηθούν και να σταθούν δίπλα στους Κρήτες, η Χαρίκλεια αφηγήθηκε τα όσα έζησε σ’ έναν από τους Έλληνες εθελοντές που ήλθαν στην Κρήτη για να βοηθήσουν την επανάσταση. Κι εκείνος έστειλε μια δική του ανταπόκριση με την αφήγηση της ηρωικής μάνας στην εφημερίδα της Αθήνας «Αιών», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Πέμπτης 2 Μαρτίου 1867.

Το κείμενο υπογράφεται με τα αρχικά Σ.Φ.Τ., και η εφημερίδα δεν αποκάλυπτε ποιο ήταν το πραγματικό όνομα του συντάκτη του κειμένου. Το ότι ήταν εθελοντής αποδεικνύεται από τις αναφορές του ίδιου στην ανταπόκριση.

Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη αφηγήθηκε με λεπτομέρειες τα δραματικά γεγονότα. Τις συνομιλίες των υπερασπιστών. Την απόφασή τους να ανατινάξουν στον αέρα το μοναστήρι. Κατονομάζει τον Ντελή Δράκο Τσιμπραγό, ράφτη του Ηρακλείου από τις Γωνιές Μαλεβιζίου, ως τον πυρπολητή (υπάρχει και σχετική έκθεση, την οποία έχομε δημοσιεύσει στο ένθετο αφιέρωμα για τη μεγάλη επανάσταση 1866-69, που συμφωνεί με το όνομά του), ξεκαθαρίζει ότι ο ηγούμενος Γαβριήλ Μαρινάκης δεν αυτοκτόνησε, αλλά τον σκότωσε η πιστόλα του Τούρκου Μεμίρ αγά. Μιλάει για το θάνατο του γιού της, αλλά και του φρούραρχου του Αρκαδίου ανθυπολοχαγού Ιωάννη ή Γιάγκου Δημακόπουλου, που ήταν, καθώς αποκαλύπτει η ίδια, ο αγαπημένος της κόρης της Ελένης, πιθανότατα αρραβωνιαστικός της.

Το κείμενο που είχε δημοσιεύσει ο «Αιών» δημοσιεύεται στη συνέχεια…

του Αλέκου Α. Ανδρικάκη, από την εφημερίδα Πατρίς

Εισέτι ακριβής δεν εδόθη έκθεσις περί του εν τη Ιερά Μονή του Αρκαδίου δράματος της 9 Νοεμβρίου, διότι η φύσις των γεγονότων εκείνων υπήρχε τοιαύτη, ώστε η λεπτομερής αφήγησις δεν ήτο δυνατή αμέσως. Προ ημερών τινων ηυτυχήσαμεν να λάβωμεν εκ Κρήτης την μάλλον ακριβή αφήγησιν μέρους τινος του ενδόξου κατορθώματος της ημέρας εκείνης. Η αφήγησις αύτη εγράφη παρ’ Ελληνος, ού τινος το όνομα δεν δυνάμεθα εισέτι να αναφέρωμεν, επί τη καταθέσει της μητρός των δύο επιζώντων μαχητών Γεωργίου και Αντωνίου Δασκαλάκη, λειψάνου ηρωϊκού του μεγάλου εκείνου δράματος, όπερ τόσω επιφανές στέμμα έθηκεν επί του μετώπου της Ελλάδος. Ο γράψας εκάλλυνε την αρχικήν κατάθεσιν, αλλ’ ετήρησε καθ’ ολοκληρίαν την αφελή σύνταξιν της διηγουμένης ηρωΐδος. Εάν δε και άλλαι καταθέσεις υπάρχωσι, παρακαλούμεν θερμώς τους γινώσκοντας αυτάς να μην αμελήσωσι να τας συλλέξωσι και συντάξωσι, διότι η ημέρα της 9 Νοεμβρίου 1866 είναι εθνική δόξα αθάνατος.

Ιδού η έκθεσις, περί ής ανωτέρω ομιλούμεν:

“Ητο 11 ώρα π.μ. ημέρα Τετράδη της εβδομάδος και 9 του μηνός Νοεμβρίου. Ο πόλεμος είχεν αρχίσει από τα χαράγματα της Τρίτης και διήρκει συνεχής μέχρι της ώρας ταύτης, καθ’ ήν οι Τούρκοι, ανανεώσαντες το πολλάκις απολεσθέν θάρρος των, επυκνούντο εις δύω φάλαγκας, συγκεντρώσαντες εις αυτάς και τους αναριθμήτους ακροβολιστάς. Χρυσοστόλιστος Πασσάς, ο υιός του Μουσταφά, Σαλίχ Πασάς, επί χρυσοφαλάρου ίππου, ξιφήρης περιέχεται μόνος τας φάλαγκας, δεικνύει τον Αλλάχ, δεικνύει και την Μονήν. Μετ’ ολίγα λεπτά αι φάλαγκες μετά κραυγών αγρίων κινούνται· και η μεν διευθύνεται άντικρυ της μεγάλης θύρας, ήν τετράκις είχε κρημνήσει το ακατάπαυστον πυρ των πυροβόλων, ήτις και τετράκις ανηγέρθη, ζυμωθείσα με το αίμα των ανεγειρόντων αυτήν· η δε, κάμψασα δι’ ελιγμού προς αριστεράν, εφαίνετο διευθυνομένη προς τας επάλξεις, άνω της προς τα Χανία θύρας. Η πρώτη φάλαγξ εστάθη, έως ότου η δευτέρα προεχώρησε 200 βήματα άντικρυ των επάλξεων και ήρξατο ακαταπαύστου πυρός, εις ό οι ημετέροι απεκρίνοντο, ρίπτοντες εις αυτήν τον θάνατον και την αταξίαν. Εις την θέσιν ταύτην ήσαν ο Ξάνθος και ο Λοντόπουλος και πάντες οι εθελονταί. Το πύρ των μαχομένων εις τας επάλξεις εβοήθουν πυκνώς οι εις δεξιόν μαχόμενοι Κρήτες, Κούβος, Ντελή Δράκος, Βαλέριος Βλάχος, Μυλοποταμίται και λοιποί. Αλλ’ ήδη φωναί απαίσιαι μηνύουν, ότι η πρώτη και φοβερά φάλαγξ ήρξατο βαδίζουσα. Η δευτέρα φάλαγξ, ιδούσα το κίνημα, φωνάζει, Αλλάχ, Σουλτάν, Αλλάχ, και προτείνει τας λόγχας.

“Ενώ ο αιθήρ πυκνούται έξω της Μονής υπό των κραυγών των Τούρκων και υπό του καπνού των πυροβόλων, ενώ προτεταμένη έρχεται η άμετρος λόγχη, Μοναχός πελώριος, με ασκεπή κεφαλήν, με χρυσούν πετραχήλιον, με σταυρόν εις την αριστεράν και μάχαιραν γυμνήν εις την δεξιάν, εξέρχεται της εκκλησίας. Ωραίος ιερεύς του Υψίστου, με φωνήν αποφάσεως λέγει: “Χριστιανοί αδελφοί, Φρούραρχε Γιάγκο, (1) ήλθεν η τελευταία στιγμή! Εις το όνομα του Θεού και της Πατρίδος ν’ αποθάμωνεν εις τας θέσεις μας”. Εις την θείαν πρόσκλησιν του Ηγουμένου Γαβριήλ ενθουσιάζονται οι μαχηταί, κλαίουν αι γυναίκες εις την φωνήν του. Ζήτω η Ελλάς! φωνάζουν οι εθελονταί, “Επά, επά θα σώσωμε”! (Εδώ, εδώ θα τελειώσωμεν!) φωνάζουν οι Κρήτες.

“Ο Γαβριήλ προχωρεί προς την θύραν, τοποθετεί τους μοναχούς δεξιά και αριστερά. “Κατέβα φρούραρχε. Εφθασαν οι “άνομοι”. Ο Φρούραρχος, περιτρέχων τα κελλία, τας επάλξεις, τους σταύλους, ενθαρρύνει τους πάντας, ίνα μένωσιν ακλόνητοι εις τας θέσεις των, και κατεβαίνει μετά ολίγων εκλεκτών, κάθιδρως και ξιφήρης, αναγκαλίζεται τον Ηγούμενον και παραγγέλλει να μη πυροβολήσωσι, πριν οι δύω αρχηγοί ρίψωσι πρώτοι. Την αυτήν στιγμήν τρίζει η ασθενής θύρα, και μετ’ ολίγον κρημνίζεται. Παρουσιάζονται μαύραι, άγριαι φυσιογνωμίαι, εις απόστασιν οκτώ έως δέκα βημάτων. Οι αρχηγοί πυροβολούν· μεταβάλλεται η Μονή εις κρατήρα. Ρίπτουν οι Μοναχοί. “Κτυπάτε, αδέλφια μου, σφάζετε!” και τρόμος καταλαμβάνει τους Τούρκους! Φεύγουν, σκορπίζοντες πτώματα… “Δοξαστός ο “Θεός”, επιφωνεί ο Ηγούμενος, ανυψών τας χείρας προς τον Ουρανόν και φέρων τον Σταυρόν εις τα χείλη. Ενώ ησπάζετο τον Σταυρόν, εκπυρσοκρότησις ακούεται πλησίον της θύρας και ο Ηγούμενος πίπτει… Ητον η πιστόλα του Μεμίρ Αγά, όστις εφονεύθη ευθύς. Το έκτακτον αιφνίδιον τούτο συμβάν, εν μέσω του θορύβου της μάχης, έκαμε τινας να νομίσουν, ότι ο Ηγούμενος ηυτοχειρίσθη· αλλ’ η μόνη πλησίον ευρισκομένη Δασκαλάκαινα, η επιζήσασα εκ των ευρεθέντων πλησίον, ομολογεί το γεγονός.

“Οι Τούρκοι, μακρυνθέντες, επυροβόλουν ακροβολιστικώς. Η φοβερά φάλαγξ, οικτρώς διασπασθείσα, προσεπάθει να συγκεντρωθή. Οι ημέτεροι ανεπαύθησαν ολίγον. Κατ’ αυτό το διάστημα ο Φρούραρχος προσκαλεί γυναίκας, παιδία, γέροντας να ανορθώσουν την μεγάλην θύραν. “Εις την θύραν! εις την θύραν!” φωνάζουν όλοι, δράττουν ξύλα, πέτρας και χώματα, παραμερίζουν το άγιον πτώμα του Γαβριήλ, και άρχονται της εργασίας. Κάθε φράξιμον ζυμόνεται με αίμα. Σφαίρα, οβούζια, χάλαζα σφαιρών καταστρέφουν εν μια στιγμή, ό,τι κατώρθωσεν η προτεραία. Πίπτει εις τα γόνατα της μητρός της η ωραία Χαρίκλεια των Λειβαδιών, και, ενώ η μήτηρ την ασπάζεται, η αδελφή της αποσπά τα ενδύματα και φράττει μίαν οπήν. Σφαίρα τηλεβόλου καταστρέφει το φράξιμον και ζευγαρώνει τας αγγελικάς αδελφάς.

“Τρέξε γρήγορα, Γιάγκο, στας επάλξεις, και αναιβαίνουν “οι Τούρκοι”, φωνάζει η αδελφή του Δασκαλάκη- “Δεν έχω “φυσέκια”. – “Φυσέκια δι’ όνομα του Θεού”, φωνάζουν από τας επάλξεις- “Πολεμάτε με της λόγχαις αδέλφια μου, και τώρα “σας φέρνω”, αποκρίνεται η Δασκαλάκαινα. Τρέχει εις την θύραν, ανακατώνει τα πτώματα, ερευνά τας πυριταποθήκας. Αλλ’ είναι κεναί. Κατορθώνει όμως να εξέλθη της θύρας. Επ’ αυτής κενόνονται τα πυροβόλα. Ερευνά, τέλος ευρίσκει, πληροί την ποδιάν της, και, στραφείσα προς τους Τούρκους, “Σκύλοι άγριοι”, φωνάζει, “τώρα θα ιδήτε!”. Εισέρχεται, τρέχει εις τας επάλξεις: “Νά παιδιά μου, κάψετε αυτά, και φέρνω και άλλα”. Τα φυσέκια της Δασκαλάκαινας έσωσαν τας επάλξεις. Η άντικρυ αυτών στραφείσα φάλαγξ έφευγε προς εντάμωσιν της άλλης… Εκείνην την στιγμήν ο ήλιος ίστατο κατακόρυφος· εστεφάνου τους νικητάς.

“Οι Τούρκοι πυκνούνται. Πασάδες και Δερβίσαι διατρέχουσι τας τάξεις. Φωναί άγριαι σκορπίζονται εις τους αιθέρας. Εφοδος δευτέρα και τρομερά προμηνύεται. “Ερχονται!” – “Καλώς να “έλθουν τ’ αγαδάκια!”. Οι εις το δεξιόν μαχόμενοι Κρήτες είχον φυσέκια αρκετά, οι εις το αριστερόν εθελονταί ολίγα, και οι εις το κέντρον, όπισθεν και άνωθεν της θύρας, επίσης ολίγα. Ο Φρούραρχος καταβαίνει πάλιν εις την θύραν. “Μη ρίψετε, “αδέλφια μου, πριν ρίψω. Ας τε να πλησιάσουν. Κάθε σφαίρα “μας να στέλλη ζευγάρι στον Αδην.” - Πάλιν όλη η Μονή μεταβάλλεται εις κρατήρα· τρίζει η θύρα… Αλλά την φοράν ταύτην οι Μοναχοί επιδεξίως ρίπτουν δια δοκών την θύραν προς τα έξω, ήτις πίπτουσα καταπλακώνει τους όπισθεν της Τούρκους. “Κτυπάτε, αδέλφια μου”, φωνάζει ο γενναίος Φρούραρχος και ρίπτει προ δέκα ποδών βδελυρόν Αραβα. Κενώνουν οι Μοναχοί τα τετραπλά όπλα των, σχηματίζουν τα πτώματα των Τούρκων προμαχώνας και όπισθεν αυτών πυροβολούν. Οι Τούρκοι, πανταχόθεν πυροβολούμενοι και σωρηδόν πίπτοντες, φεύγουν έντρομοι. Η μάστιξ τους περιμένει, εργάζεται δραστηρίως, ο Σουλεϊμάν Πασάς, τσαλαπατεί με τον ίππον του Αραβας και Ζουάβους· αλλά πίπτει πληγωμένος. Οι ημέτεροι αναπαύονται.

“Ητο 3 ώρα μ.μ. Ο Μουσταφάς, περικυκλωμένος υπό των λοιπών Πασσάδων, ομιλεί, αφρίζει και με το αλβανικόν πείσμα του κραυγάζει. “Αμέτ-Μουαμέτ θα τους κάψουμε!”. Αι φωναί ηκούοντο, αλλ’ αι σφαίραι έλλειπον, ίνα τον χαιρετήσουν αγορεύοντα. Η θέσις των ημετέρων ήτο δεινή. Ελλειπον φυσέκια. Η Δασκαλάκαινα επαρηγόρει τον πληγωθέντα υιόν της και δεν είχε καιρόν να τρέξη έξω. Η θύρα ήτον ανοικτή και δεν επεχείρησαν να την αναγείρουν, ως ανωφελή. Απεφάσισαν λοιπόν να αφήσωσι τους Τούρκους να εισέλθουν, να πλημμυρίσουν την Μονήν και τότε εντός υπονόμου, κάτωθεν της εκκλησίας, να ανάψουν την μεγάλην πυράν, ήτις έμελλε να υψώση τας φλόγας της εις ύψος καταφανές υπό παντός του κόσμου. Ερχονται μανιώδεις και αφρίζοντες οι Τούρκοι· εισχωρούν δια της μεγάλης θύρας ελευθέρως· τρέμουν εις κάθε βήμα των. Η ησυχία τους προξενεί φρίκην, ο θάνατος κατοικεί εντός, και δια τούτο σιωπούν.

“Ο Φρούραρχος, διερχόμενος ίνα έλθη εντός της εκκλησίας, ίνα ο ίδιος βάλη το πύρ, ως εφώναζεν από τας επάλξεις, διέρχεται μέγα κελλίον, εις ό είχον κλεισθή εννενήκοντα σχεδόν γυναίκας και παιδία. Αι γυναίκες, ακούσασαι, ότι πορεύεται να βάλη το πύρ εις την πυριτοθήκην, διαρρήγνυνται εις κλαύματα και ολολυγμούς, οίτινες τον προσκαλούν να τους παρηγορήση· προσπαθείν ά εξέλθη, δεν τον αφίνουν· αλλά, και αν τον άφινον, ήτον πλέον αδύνατον να φθάση μέχρι της Εκκλησίας. Οι Τούρκοι είχον πλημμυρήσει την αυλήν, είχον σφάξει τους εις τα κελία μαχητάς, και εβάδιζαν προς το κελλίον εις ό ήτον ο Φρούραρχος. Εκείνην την στιγμήν κρατήρ εξερράγη μέγας, και ο ουρανός επληρώθη πτωμάτων. Ο Ντελή Δράκος είχε τελειώσει την ένδοξον απόφασιν των μαχητών της Πίστεως και της Πατρίδος. Το κελλίον υπέστη φοβερούς κλονισμούς, φλόγες, και εκ των θυρών και εκ των παραθύρων, εισήλθον αθρόαι. Αλλ’ οι άνθρωποι δεν εφονεύθησαν. Επήλθε σιγή ιερά και πένθιμος… Μετά παρέλευσιν ικανής ώρας, φωνή ακούεται εκ των ερειπίων ενός κελίου: “Ηγούμενε! Ηγούμενε! παραδώσου και μα τον Αλλάχ, μα το κεφάλι του Σουλτάνου μας, δεν σε σφάζουμε!”. Ενόμιζον, αγνοείται πόθεν, ότι έζη ο Ηγούμενος. Την αυτήν στιγμήν, είς των πέντε και μόνων ανδρών του Φρουράρχου εξέρχεται να εύρη φυσέκια· αλλ’ ο προτείνων την παράδοσιν τον εξαπλόνει νεκρόν. “Ατιμοι Τούρκοι”, πλήρης οργής φωνάζει ο Δημακόπουλος, “ελάτε να μας πάρετε· είμαι ο Φρούραρχος, είμαι Ελλην αξιωματικός, ελάτε να σας δώσω το σπαθί μου”. Οι Τούρκοι εις την γενναίαν αυτήν απάντησιν πτοηθέντες και υπό του θορύβου των γυναικών, άς οι Τούρκοι εθεώρησαν ως ανδρών, όχι μόνον δεν επετέθησαν, αλλ’ ευθύς απεσύρθησαν.

“Ο Φρούραρχος, απηυδημένος και φλεγόμενος υπό της δίψης, εζήτησεν ύδωρ· αλλά δεν υπήρχε. Εναγκαλίζεται τότε την Δασκαλάκαινα, την φιλεί, και την παρακαλεί να του εύρη ολίγον ύδωρ- “Παιδί μου δεν είναι νερό, αλλά να καταιβώ εις την κάτω σκάλα, εκεί έκρυψα προ ολίγου ένα σακκίδιον με φυσέκια, όπου είχα συνάξει από τους σκοτωμένους. Αν κατορθώσω να το φέρω, τότε βάλλεις μίαν σφαίραν εις το στόμα σου και περνά η δίψα”. Καταβαίνει, ευρίσκει το σακκίδιον, ερευνά εις τα σακκίδια των φονευμένων, ευρίσκει ολίγον οίνον εις εν αγγείον και σάκχαριν, και αναβαίνει με την πολύτιμον λείαν, εν μέσω σφαιρών.

“Ο ήλιος προ ολίγου είχε δύσει, και ήρχετο η νύξ, ως να ήθελε και αύτη να ίδη τον γίγαντα της ημέρας και να τον χαιρετήση. Οι Αραβες κατέλαβον τα ερείπια των κελλίων, και ήρξαντο πυροβολισμού συνεχούς. Οι πέντε γενναίοι επί δύο ώρας εμάχοντο εν μέσω του σκότους, και με την βοήθειαν των φλογών των καιομένων δένδρων, ξύλων, αχύρων, κ.τ.λ., εφόνευον πλήθος Τούρκων. Τέλος ορμούν ξιφήρεις οι Τούρκοι. Τότε εγείρεται εκ της νάρκης και ο υιός της Δασκαλάκαινας… “Μητέρα! Μητέρα! το ρεβόλβερ, το μαχαίρι!” – “Νά το παιδί μου, εδώθεν εμβαίνουν, παίξε, διότι εγώ δεν ηξεύρω να παίξω “με αυτό”. Κενώνει αιμοσταγής ο ήρως τας πέντε βολάς και κρατεί την μίαν δια τον εαυτόν του. Προ της θύρας κενώνει επίσης ο Φρούραρχος τας πέντε βολάς του πολυκρότου πιστολίου του, και κρατεί επίσης την μίαν…

Δασκαλάκαινα μητέρα μου, Ελένη αγαπημένη μου! (ο ενάρετος νέος είχεν ερασθή της ηρωϊκής νεανίδος) σωθήτε, όπως δύνασθε, εγώ πλέον απηύδησα, θα φονευθώ, για να μη με πιάσουν σκλάβον!” – “Οχι Γιάγκο μου, όχι παιδί μου, με το κάμης”. Αι παρακλήσεις, τα δάκρυα και το αγνόν φίλημα της θυγατρός τον απέτρεψαν. “Ακουσε Γιάγκο μου, εδώ είναι μικρό παραθυράκι, πήδησε, είναι σκοτάδι, και ίσως γλυτώσεις. Δι’ ημάς, ο Θεός θα μας σώση· ίσως μας λυπηθούν οι σκύλοι· αλλά σύ δεν έχεις σωτηρίαν”. – “Είναι αργά, μητέρα μου, τώρα πλέον”. Δεν επρόφθασε να τελειώση τον λόγον, και βλέπει τους Τούρκους άντικρυ… Κτυπά ένα με το ξίφος, και ενώ δύω λόγχαι ήσαν έτοιμοι να τον διατρυπήσουν, φωνή ισχυρά τους εμποδίζει: “Μη τον σφάζετε! “ζωντανό!”. Τας φωνάς ταύτας Κρητός Τούρκου εν τω άμα τα μεθηρμήνευσε γλώσσα Τουρκική… Ο ήρως συνελήφθη επί σωρού πτωμάτων.

“Μετ’ ολίγον μόναι αι φλόγες της καιομένης Μονής, εν μέσω του φοβερού σκότους, ήσαν οι μάρτυρες του μεγάλου δράματος. Ο Φρούραρχος, μετά τεσσάρων συντρόφων του, απήγετο ενώπιον του Πασά δέσμιος, υπό αναριθμήτου πλήθους συνοδευόμενος. Τα επιζήσαντα εν τω κελλίω γυναικόπαιδα συνώδευσαν και ωδήγουν επίσης οι Τούρκοι ενώπιον του Πασά.

“Ο Φρούραρχος ετήρει κατά το διάστημα τούτο μεγαλοπρεπή και υπερήφανον σιγήν. Αμα έφθασεν ενώπιον του Μουσταφά, περικυκλωμένου εν τη πλουσία σκηνή του υπό πλήθους επιτελών χρυσοφόρων, έστησε τα βλέμματά του επί του Μουσταφά λαβών στάσιν θαυμασίαν. “Ποιός είσαι Μωρέ;” τω λέγει αφρίζων ο Πασσάς. “Ο Δημακόπουλος!” “Ιντα διάολος είσαι;” – “Αξιωματικός Ελλην”. – “Πάρτε τον δικό σας!”. Ητον απόφασις θανάτου. Τί εγένετο κατόπιν, η δυστυχής Δασκαλάκαινα δεν είδε…

“Την πρωΐαν αι γυναίκες απήλθον· καθ’ ήν δε στιγμήν ανεχώρουν, ήκουσαν πυροβολισμούς συγχρόνους. Ητον, ως εκ των υστέρων απεδείχθη, εμπαιγμός Τουρκικός, να δείξουν, ότι δια τουφεκισμού εφόνευσαν τους αιχμαλώτους.

“Τρεις ημέρας μετά ταύτα η Δασκαλάκαινα μετά της θυγατρός της ανεζήτουν εν τω φοβερώ πεδίω τα προσφιλή των τέκνα. Πλησίον της σκηνής του Πασά ανεγνώρισαν τον Δημακόπουλον. Εφερε δεκαοκτώ μεγάλας πληγάς διά μαχαίρας και πλήθος μικράς, ουδεμίαν δε βολήν πυροβόλου. Η ωραία κεφαλή του ουδέν έφερε τραύμα. Φαίνεται, ότι τω επέτρεψαν να βλέπη τας εις τα σπλάχνα του βυθιζομένας μαχαίρας, μέχρις εκπνοής. Τρίς εδρασκέλισαν το πτώμα του υιού των, και δεν τον ανεγνώρισαν. Τέλος εκ πληγής άλλης εποχής, ήν είχεν εις τον πόδα, τον εγνώρισαν. Μεταξύ των πέντε ήτο και το πτώμα του ήρωος Κούβου. Εσταύρωσαν τας χείρας των, ήνοιξαν λάκκον, και έθαψαν δια των ιδίων χειρών τους μάρτυρας της Πίστεως και της Πατρίδος, ρίψασαι επ’ αυτών ολίγα χαμόκλαδα.

“Πορευόμενοι δύω μήνας μετά ταύτα εις την Ανατολικήν Κρήτην, ίνα επαναστατήσωμεν, διήλθομεν δια του Αρκαδίου. Αγνοών τα καθέκαστον δεν ησπάσθην την γην, ήτις έκρυπτε τα κόκκαλα του ενδόξου Φρουράρχου και αγαπημένου φίλου μου. Εστάθην πλησίον του τάφου, αλλ’…”.

(1) Φρούραρχος ήν ο γενναίος αξιωματικός Ιωάννης Δημακόπουλος, περί ού πολλάκις εν τω Αιώνι εγένετο λόγος.